وقت است اگر عنان سپاری به شتاب

با جاذبه شوق چه دریا چه سراب

بشتاب به سرعتی که در راه رسد ...

... عاشق ز شکستگی همه عشق شود

دریا شده تا شکسته مینای حباب

... هر جزوی را وصول کل کل دارد

آن قطره که پیوست به دریا دریاست

... خس در بالا حباب را بیند و بس

بشنو ز صدف که در ته دریا چیست

... گوهر که صدف زاد و صدف پروردش

کی داند کی حقیقت دریا چیست

... با گوهر اشک خویشتن ساخته ام

چشمم چو حباب بر کف دریا نیست

... گلبرگ ز شبنم آب بر کف دارد

دریا که به جود در جهان مشهور است

گوهر به دل و حباب بر کف دارد

... دل روی به دیده دارد و دیده به اشک

دریا به صدف صدف به گوهر نازد

... مستغرق عشقند و هوس پیمایند

ماهی و نهنگ عین دریا نشوند

هرچند تمام عمر در دریایند

... چون خامه زبان سرشدن می باید

از قطره لبالب است دریا آری

شایستگی گهرشدن می باید

... گیرم که ز اصل خویش باشد بیزار

موج از دریا گریختن نتواند

هرچند که دست و پا زند بهر کنار

... تنگ آمده عرصه صدف بر گوهر

از آفت چند قطره دریا دزد

چسبیده صدف به هر دو کف بر گوهر

... کشتی ز پی کنار سرگردان است

ورنه نبود موج به دریا عاجز

... خاکش ارزد به خون صد چشمه خضر

آبی که خورد به راه دریا خاکش

... زایل نشود عشق که از معشوق است

نتوان خط موج را به دریا شستن

... رفتم به ته آب چو گوهر تا کی

چون موج خراش روی دریا بودن

... ای روشنی دیده عالم بازآی

چون لعل به کان چو در به دریا برگرد

از لب چو نفس به سینه در دم بازآی

... از خویش تهی شدی گهر گر چو حباب

او نیز حباب روی دریا بودی

... وی گل چه بود که زیب گلشن باشی

گیرند زکات ابر و دریا از من

ای گوهر نایاب اگر از من باشی

... گر خون عوض آب دهندت چو شفق

چون ابر به دریوزه دریا نروی