... پای ثبات مرکز پرگار دامن ست

هر چند تا به حشر چو گردون سفر کنند

سعی وفا همین که چو بیدل شوند خاک ...

... به رنگ ریگ روان رهنورد سودا را

به غیر آبله پا گل سفر نبود

در این محیط که هر قطره نقد باختن است ...

... منزل سرگشتگان راه عجز افتادگی ست

تا دل خاک است بیدل اشک را حد سفر

... جهدی که شعله ات نکشد ننگ اخگری

خاکستری برون ده و رخت سفر برآر

دل جمع کن ز آمد و رفت خیال پوچ ...

... رنگ دامن چیدن و بوی گل از خود رفتن ست

هر کجا گل می کند برگ سفر دارد بهار

جلوه تا دیدی نهان شد رنگ تا دیدی شکست ...

... بیدل به ره عشق ز منزل اثری نیست

تا آبله ای گر برسی مفت سفر گیر

... جوش غبار کم نشد از خاک رفتگان

منزل رسیده رنج سفر می کشد هنوز

ما را به وهم نشیه تجرید داغ کرد ...

... چون امل جوشید از طبعت فنا آماده باش

نیست بی فال سفر آشفتن موی فرس

گاه کندنها صدا می بالد از نقش نگین ...

... در دل برون دل چو نفس بال می زنم

آوارگی گل وطن است از سفر مپرس

صبح آن زمان که عرض نفس داد شبنم است ...

... به دو دم تعلق آب و گل مشو از حضور عدم خجل

که نشاط خانه آینه نبرد غم سفر از نفس

ز ترانه نی نوحه گر به خروش هرزه گمان مبر ...

... چون صبح میندوز به جز وحشت از این دشت

تا جاده و منزل همه در گرد سفر پوش

پیش از نفس آیینه هستی به عرق گیر ...

... عمری ست به حیرتکده عجز مقیمم

در نقش قدم سوخت دماغ سفر داغ

فریادکه شد عمر ز نومیدی مطلب ...

چه دهد تردد هرزه ات ز حضور سیر و سفر به کف

که به راه ما نگذشته ای قدمی ز آبله سر به کف ...

ازین صحرای بی حاصل دگر با خود چه بردارم

نگاه عبرتی همچون شرر زاد سفر دارم

محبت تا کجا سازد دچار الفت خویشم ...

... غم فضولی وحشت کجا برم یارب

که شش جهت چو نگه یک قدم سفر دارم

جنون شکست به بیکار ی ام ز عریانی ...

... از این دشت غبار اندود جز عبرت چه بردارم

شرارم چشم بر هم بستنی زاد سفر دارم

محبت تاکجا سازد دچار الفت خویشم ...

... با فلک گفتم ره صحرای عجزم طی نشد

گفت من هم چون تو حیران سفر در دامنم

در چه سامان است بیدل کسوت مجنون من ...

به هر طرف که هوای سفر شکست کلاهم

همان شکست شد آخر چو موج توشه راهم ...

... عمری به دوش آبله ها راه رفته ایم

راه سفر اگر همه ابروست تا جبین

از ضعف چون هلال به یک ماه رفته ایم

از ساز منزل و سفر عاجزان مپرس

چون داغ آرمیده و چون آه رفته ایم ...

... امروز در آیینه نمودند که ماییم

از خویش برون نیست چو گردون سفر ما

سرگشته شوقیم مپرسید کجاییم ...