دریغا ما ندانستیم قدر دردمندی را

دلا در عشقبازی همدم غم ساختی ما را

که خار خار خسان کرده پایشان افگار

لله احمد که این طرفه نگار

در پیروی نفس و هوا میگردم

چون سر بزد از صفای خاطر سخنم

شادم از زندگی خویش که کاری کردم

بدل غمی است مرا از سپهر کجرفتار

که نیست چاره ی آن غیر مرگ آخر کار

پابوس سگ یار نگویی هوسم نیست

دارم هوس اما چکنم دسترسم نیست

کند سگت ز وفا میل دوستداری ما

تنگی دلم زحقه گوهر توست

هر تار ز کاکلت جدا فتنه گریست

که گشت روی زمین چون بهشت دیگر بار

بسوی باغ گذر کن، نظر بسرو افکن

که یاد میدهد از قد یار گل رخسار

چو بلبل از برگل یکزمان مشو غافل

چو سرو از طرف جوی پای بازمدار

چرا که عمر چو باد بهار میگذرد

غنیمت است دمی صحبت گل و گلزار

سپیده دم گذری کن بسوی باغ و ببین

که روح بخش بود چون نسیم باد بهار

گلست خسرو خوبان و بلبلش شاعر

زهی طراوت حسن و لطافت گفتار

بگرد عارض گل قطره قطره ی باران

چو گلرخان که به بندند لؤلوی شهوار

دگر بباغ ز خجلت شکوفه سر نزند

اگر زند مه من گل بگوشه دستار

زبان گشاد بگل بلبل این سخن میگفت

بیا که عهد چمن تازه کرد باد بهار

دمید سبزه ی تر در چمن چو خط بتان

بتازگی است چمن را طراوت از رخ یار

جهان بدین صفت اما چه سود، چون خاطر

بمردمی نبود فارغ از غم و آزار

دمی فراغت خاطر نبود است مرا

همیشه با غم و درد است خاطرم افکار

ز حادثات جهان جمله درد و رنج کشم

بمقتدای جهان درد خود کنم اظهار

برم پناهی بشاهی ه از شرف مه و مهر

که کرده اند سلاطین بشاهیش اقرار

خلیل خوان و مسیحا دم و محمد خلق

کلیم دست و سلیمان مکان و خضر شعار

سکندر آیت و جمشید فر و ماه قدر

نشد ز بهر کس دیگر این سخن تکرار

ز بعد احمد مرسل نبوده احبابش

نبوده چون تو شهی در مهاجر و انصار

محبت تو اگر در دل همه بودی

یقین که خالق بیچون نیافریدی نار

تو را چو حضرت حق وصف گفت در قرآن

ز شعر حالی این بیت حسب حال بیار

« اگر چه گفتن بسیار نیک نیست ولی

چو در ثنای تو باشد . نکو بود بسیار »

شها گناه بسی کرده ام در این عالم

ولیک هست امیدم بحضرت غفار

که روز حشر شفیعم شوی ز روی کرم

چرا که هست گناهم برون ز حد شمار

همیشه تا بچمن گل زند سرا پرده