همایون بن بابر پادشاه، پادشاهی است که بکثرت فضیلت و هنر پروری از اساتین سلاطین روزگار منفرد بود و بوفور سخاوت و فرط معدلت و دادگستری از عظمای خواقین منفرد در فن حکمت خصوصا ریاضی ثالث افلاطون و اقلیدوس بود و در کثرت خیل و حشم ثانی اثنین اسکندر فلیقوس، بعد از پدر پای بر تخت سلطنت نهاد و دست احسان و انعام برگشاد، وسعت ملکش از قندهار تا بنگاله که از اقصای ممالک هند است رسید و در شهور سنه اربع و اربعین و تسعمایه یکی از آحاد الناس افغان که موسوم بود به شیرخان در سلک ملازمان خدام رفیع مقام او منتظم بود خروج کرد در اوایل از او اعتباری نگرفته آهسته آهسته شعله فتنه او بالا گرفته ایلغار بر سر پادشاه آورده خرمن حیات بعضی از لشکریان او را سوخته وهنی تمام بکار و بار او آورده خلل کلی روی نمود، پادشاه به تلافی آن معرکه کرت اخری لشکر همایون جمع آورده بجانب او شتافت اما چون گردون میمون سیرت تابع شیرخان بود روباه بازی نمود از غلبه عساکر شیر شکار و هجوم سپاه بسیار نتیجه ای بر آن مترتب نگشت .

بنابر آن عروس مملکت هند را طلاق داده روی فکر، بجانب بکر آورد و در آنجا نیز او را کاری از پیش نرفته بنا بر عداوت اخوان از مملکت زابلستان دست شسته روی امید و رجا بدرگاه گیتی پناه جنت انتباه آورد، و در حدود ابهر بشرف ملاقات صاحبقرانی فایز شد و به امداد آن حضرت بار دیگر بسر حد ولایت موروثی رسید، و تمامی برادران را در کمند تسخیر کشد.

و تاکنون که سنه سبع و خمسین و تسعمایه هجری است بر مسند سلطنت آن دیار متمکن است و در نظم اشعار خسرو ارباب فهم، و در حسن المقال سر دفتر ارباب نظم و در ایراد خطش حظی کامل و در باب توقیعات انشایش رسایل.

در حینی که همایون پادشاه بخدمت شاه غفران پناه آمده گفته :

این مطلع نیز زاده طبع شریف ایشان است :