کوس رحیل می‌زند ای خفته ساربان

برخیز و زود رو که روان است و کاروان

هستی طمع مدار که با داغ نیستی

کس درنیامدست به دروازه جهان

صاف فلک مجوی که درد است در عقب

نوش جهان منوش که نیش است در میان

امن از جهان مخواه که میر اجل دراو

هرگز نداده است کسی را به جان امان

دادی اگر چنانک تو دیدی زمان کس

اول زمان پادشه آخر الزمان

دارای عهد شیخ حسن آفتاب ملک

کو بود خسروان جهان را خدایگان

افلاک را خیام و سراپرده بر کنید

زین پس خیام و پرده‌سرا را چه می‌کنید

خورشید بارگاه شرف رفت ازین سرا

آتش به بارگاه و سراپرده در زنید

خورشید ملک رفت به خاک سیه فرو

خاک سیاه بر سر گردون پرا کنید

این طاق اطلس از سر افلاک برکشید

خورشید را پلاس سیه در بر کنید

زین پس عطارد ار بنهد دست بر قلم

دست عطارد و قلمش خرد کنید

دندان صبح اگر بنماید به خنده روی

دندان‌هاش یک به یک از کام بر کنید

شهذی است پر ز حسرت و غم، شهریار کو

کاری است بس خراب، خداوندگار کو

هفت اختر و چهار گوهر در مصیبت‌اند

وا حسرتا خلاصه هفت و چهار کو

شاهی که از لطافت و پاکی همی نشست

ز آب حیات بر دل پاکش غبار کو

امروز کار دولت و روز امید بود

آن روز خوش کجا شد و آن روزگار کو

آن تخت و تاج و سلطنت و ملک را چه شد

وان قدر و جاه و مرتبه و اعتبار کو

امروز میر بار ندادست حال چیست؟

از میر بپرس ولی میر بارکو

رسم امارت از همه عالم بر او فتاد

تاج سعادت از سر گردون در او فتاد

هر بار افسری ز سر افتاد ملک را

دردا و حسرتا که ازین پی سر او فتاد

سر می‌کشید بر فلک از قدر و اعتبار

بگذشت سر ز چرخ و در چنبر او فتاد

تا شاه سر به بالش رحمت نهاد باز

بیمار گشت دولت و بر بستر او فتاد

در خطبه دی خطیب مگر نام او نیافت

دستار بر زمن زد و از منبر او فتاد

دیر است که او ستاد اجل دام می‌نهاد

در دام او شکار چنین کمتر او فتاد

نیک اخترا چه واقعه بودت که ناگهان

از گردش ستاره شوم اختر او فتاد

برخاست میر و حضرت سلطان نشسته است

داوود اگر برفت سلیمان نشسته است

گر شاه و شاهزاده قباد از جهان برفت

نوشیروان عهد در ایوان نشسته است

جمشید روزگار علی رغم اهرمن

در بارگاه ملک به دیوان نشسته است

خسرو ز تخت رفته و شاه جهان اویس

بر جایگاه خسرو ایران نشسته است

او سایه عنایت حق است و ملکت

در سایه عنایت یزدان نشسته است

امروز در بسیط زمین نیست داوری

ور هست داور دوران نشسته است

ای یوسف زمان بنشان این غبار غم

کان بر درون سینه اخوان نشسته است

جاوید مان و دل مکن از کار رفته تنگ

کو در جوار رحمت رحمان نشسته است