بنده را نسبت بمولا ز اعتقاد

خود ولا باید کمند انقیاد

زین سبب پیغمبر (ص) با اجتهاد

نام خود و ان علی مولا نهاد

بهر آنکس کز دل و جان دوست جوست

خواست کارد مغز را بیرون ز پوست

گفت هرکس را منم مولا و دوست

ابن عم من علی مولای اوست

آن نه مولا کز طمع تاری تند

دست بندد بند بر پایت زند

کیست مولا آنکه آزادت کند

بند رقیت ز پایت بر کند

نور ایمان مایه هر شادی است

باعث آزادی و آبادی است

چون بآزادی نبوت هادی است

مؤمنان را ز انبیا آزادی است

رهروان طی از سر این وادی کنید

جان نثار مقدم هادی کنید

ای گروه مؤمنان شادی کنید

همچو سرو و سوسن آزادی کنید

مژده‌ای یاران که کام جان رواست

در فشان احمد بوصف مرتضی است

کاروان مصر را رو سوی ماست

بشنوید ای دوستان بانگ در است

چونکه بر پا عرصه محشر شود

هم سخن با شیعیان حیدر شود

شهر ما فردا پر از شکر شود

شکر ارزان است ارزانتر شود

روز بازار است ای سودائیان

خوان اکرام است ای یغمائیان

در شکر غلطید ای حلوائیان

همچو طوطی کوری صفرائیان

شد علی مولا قرار اینست و بس

شهر ما را شهریار اینست و بس

نیشکر کوبید کار اینست و بس

جان بر افشانید یار اینست و بس

یار آمد یار ای اهل ولا

خاک راهش دیده را بخشد جلا

نقل بر نقلست و می‌بر می‌هلا

بر مناره رو بزن بانگ صلا

کفر از این موهبت دین می‌شود

خاک رشک نافه چین می‌شود

سرکه نه ساله شیرین می‌شود

سنک مرمر لعل زرین می‌شود

ریگ هامون جمله چون صاحب فنان

در ترنم متفق با مؤمنان

آفتاب اندر فلک دستک زنان

ذره‌ها چون عاشقان بازی‌کنان

پرده‌ها را عشق منشق می‌کند

سروحدت را محقق می‌کند

چشم دولت سحر مطلق می‌کند

روح شد منصور اناالحق می‌کند

چون علی را حق چنین تشریف داد

نیست غم گر مدعی محزون فتاد

تو بحال خویشتن می‌باش شاد

تا بیابی در جهان جان مراد

گشت قائد گر حسودی حیله‌گر

همرهان را برد با خود در سقر

گر خری را می‌برد رو به ز سر

گو ببر تو خر مباش و غم مخور