وقت است تا شویم ز هر کس کناره جوی

با ساقی افکنیم بساطی کنار جوی

گردیم هم ترانه بمرغان بذله‌گوی

در پای گل بریم ز مرغان به بذله‌گوی

با ما خرام لاله رخا سوی گلستان

گلچین و گل عطا کن و گلبوی و گل‌ستان

ده سر و قد خویش بسر و چمن نشان

وانرا ز شرم قد خود از پا چو من نشان

ای چون هوای چین سر زلف تو مشکبار

نخل قدت ز زلف خوش آورده مشکبار

مگذار مشک این همه نازد به خود گذار

تا سوی چین صبا کند از طره‌ات گذار

ای غمزه‌ات مدرس و خال و خطت کتاب

در درس این کتاب نبردستی ز که‌تاب

ای وعده‌ات بما چو بلب تشنگان سرآب

ما را ببحر عشق تو بگذشته از سر آب

هر دل خورد ز غمزه‌ات‌ ای رشک ماه تیر

از دود آه تیره کند روی ماه و تیر

در ملک دل تو شاهی و در شهر جان تو میر

میرم ز روی شوق بگویی اگر تو میر

حسن تو راست تا همی از ریب و فربهی

از لاغری مرا نبود ره به فربهی

دانم ز خویشتن نشوم تا که من تهی

وصلت نیابم و نشود راه منتهی

دل داده‌ام بدست نگاری که در کمین

بنشسته روز و شب پی آزار این کمین

هرکس که گردد آگه از آن گویدم کزین

بگذر ز دلبران جهان دیگری گزین

ای زلف پرخم تو کشیده به خم خام

هر دل که بوده پخته و هر دل که بوده خام

این طرفه حالتی است که مستند خود مدام

چشمان فتنه جوی تو بی‌منت مدام

آن خم که باده‌اش همه فضل و شرافتست

نی شر و آفت است که بر هر شر آفتست

وان باده محبت شاه ولایت است

آنکو خدیو هر بلد و هر ولایت است

آن باده بد که ختم رسل خواجهٔ بشر

کز خیر ساخت سدی و بر بست ره بشر

روز غدیرخم چو به منبر نشست بر

گفتا ز نخل دین شما هست امید بر

آری علیست حجه بر حجه آفرین

بر حجه آفرین و بر این حجه آفرین

نشناخت کس خدا جز از آن حجه مبین

الحاصل از وجود علی جز خدا مبین

همواره عشق او بروان‌ها روان بود

یعنی که عشق او بروان‌ها روان بود

از ذکر نام اوست بتن انس جان بود

او فیض بخش هریکی از انس و جان بود

ای برگزیده غیر علی را برهبری

صدره فزون تو را منم از رسم و ره‌بری

عیسی نهادی و پی خر رفتی از خری

ننگی چنین چگونه تو آخر بخود خری

دم زن کنون به نامش هر صبح و هر مسا

و اندر صف جزا کف حسرت بهم مسا

خواهی رسی به کعبه مقصود در صفا

کن سعی و بنده‌گان ورا زود در صف آ

بر شهر علم احمد مختار در علیست

بل شهر علم احمد مختار در علیست

بیچاره هرکه گشت بر او چاره‌گر علیست

بیچاره‌گی است چاره ما چاره‌گر علیست

ای یکه تاز بی‌بدل عرصه قدم

کاول زدی تو عرصه ایجاد را قدم

احکام حق ز قول تو هر لا و هر نعم

گسترده از تو روز و شبان سفره نعم