باقر کامل وفا آنکه به عشق علی

قلب منور نمود آینه سان صیقلی

رحمت حق شاملش چون بهمه عمر بود

گاه به ذکر خفی گاه بذکر جلی

عادت نفسش ورع ورد زبانش خدا

راحت روحش نبی مونس جانش ولی

بود معطر علی به فقر او را لقب

وین لقبش داده بود پیر ز روشن دلی

چو‌ آمدش ارجعی ز دوست بر گوش جان

گشت به نور حضور روان او منجلی

جست بشمسی صغیر رحلت او از خرد

تا شودش رهنمون به مقصد از کاملی

یکی درآمد به جمع گفت بتاریخ او

مزار باقر به لطف کرد معطر علی