بسم االله الرحمن الرحیم

قُلْ أُوحِیَ إِلَیَّ أَنَّهُ اِسْتَمَعَ نَفَرٌ مِنَ اَلْجِنِّ فَقٰالُوا إِنّٰا سَمِعْنٰا قُرْآناً عَجَباً (۱) یَهْدِی إِلَی اَلرُّشْدِ فَآمَنّٰا بِهِ وَ لَنْ نُشْرِکَ بِرَبِّنٰا أَحَداً (۲) وَ أَنَّهُ تَعٰالیٰ جَدُّ رَبِّنٰا مَا اِتَّخَذَ صٰاحِبَةً وَ لاٰ وَلَداً (۳) وَ أَنَّهُ کٰانَ یَقُولُ سَفِیهُنٰا عَلَی اَللّٰهِ شَطَطاً (۴) وَ أَنّٰا ظَنَنّٰا أَنْ لَنْ تَقُولَ اَلْإِنْسُ وَ اَلْجِنُّ عَلَی اَللّٰهِ کَذِباً (۵) وَ أَنَّهُ کٰانَ رِجٰالٌ مِنَ اَلْإِنْسِ یَعُوذُونَ بِرِجٰالٍ مِنَ اَلْجِنِّ فَزٰادُوهُمْ رَهَقاً (۶) وَ أَنَّهُمْ ظَنُّوا کَمٰا ظَنَنْتُمْ أَنْ لَنْ یَبْعَثَ اَللّٰهُ أَحَداً (۷)

بنام خدای بخشاینده مهربان

بگو وحی کرده شد بسوی من که شنیدند طایفه از جن پس گفتند بدرستی که شنیدیم قرآن را عجب (۱) که هدایت نمود بسوی راستی پس گردیدیم باو و شریک نگردانیدیم بپروردگار خود احدی را (۲) و آنکه بلند است عظمتشان پروردگار ما نگرفت زنی را و نه فرزندی (۳) و بدرستی که بود که می‌گفت کم خرد ما بر خدا سخن دور از صواب (۴) و بدرستی که ما گمان کردیم که نگویند هرگز انس و جن بر خدا دروغ (۵) و بدرستی که او بودند مردانی از انس که پناه می‌بردند بمردانی از جن پس افزود ایشان را طغیان (۶) و بدرستی که گمان کردند هم چنان که گمان کردید آنکه بر نخواهد انگیزانید خدا احدی را (۷)