گنجور

 
صفی علیشاه

یَوْمَ یَجْمَعُکُمْ لِیَوْمِ اَلْجَمْعِ ذٰلِکَ یَوْمُ اَلتَّغٰابُنِ وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللّٰهِ وَ یَعْمَلْ صٰالِحاً یُکَفِّرْ عَنْهُ سَیِّئٰاتِهِ وَ یُدْخِلْهُ جَنّٰاتٍ تَجْرِی مِنْ تَحْتِهَا اَلْأَنْهٰارُ خٰالِدِینَ فِیهٰا أَبَداً ذٰلِکَ اَلْفَوْزُ اَلْعَظِیمُ (۹) وَ اَلَّذِینَ کَفَرُوا وَ کَذَّبُوا بِآیٰاتِنٰا أُولٰئِکَ أَصْحٰابُ اَلنّٰارِ خٰالِدِینَ فِیهٰا وَ بِئْسَ اَلْمَصِیرُ (۱۰) مٰا أَصٰابَ مِنْ مُصِیبَةٍ إِلاّٰ بِإِذْنِ اَللّٰهِ وَ مَنْ یُؤْمِنْ بِاللّٰهِ یَهْدِ قَلْبَهُ وَ اَللّٰهُ بِکُلِّ شَیْ‌ءٍ عَلِیمٌ (۱۱) وَ أَطِیعُوا اَللّٰهَ وَ أَطِیعُوا اَلرَّسُولَ فَإِنْ تَوَلَّیْتُمْ فَإِنَّمٰا عَلیٰ رَسُولِنَا اَلْبَلاٰغُ اَلْمُبِینُ (۱۲)

روزی که جمع کند شما را برای روز جمع آنست روز مغبون کردن و کسی که ایمان می‌آورد بخدا و می‌کند کار شایسته در می‌گذرانیم از او بدیهایش و داخل می‌کند او را در بهشتهایی که می‌رود از زیر آنها نهرها جاویدند در آن همیشه اینست کامیابی بزرگ (۹) و آنان که کافر شدند و تکذیب کردند بآیتهای ما آنهایند یاران آتش جاویدند در آن بد بازگشتی است (۱۰) نرسید هیچ مصیبتی مگر باذن خدا و کسی که ایمان آورد بخدا هدایت کند دلش را و خدا بهمه چیز داناست (۱۱) و پیروی کنید خدا را و پیروی کنید رسول را پس اگر رو گردانید پس جز این نیست که بر رسول ماست رسانیدن آشکار (۱۲)

اندر آن روزی که سازد مجتمع

بهر روز جمعتان لاینقطع

جامع است آن روز بر فعل و جزا

یا به جن و انس فاش و برملا

آن بود یَومُ التَّغَابُن بی گمان

یعنی آوردن به یکدیگر زیان

بگرود آن کس که او بر کردگار

هم کند کار نکو در روزگار

سیّئاتش را بپوشاند خدا

واندر آرد در بهشتش از عطا

که رود مر جوی ها از زیر آن

واندر آن باشند ایشان جاودان

آن درآوردن به جنّات نعیم

هست بهر بندگان فوزی عظیم

وآن کسی که نگروید او بر خدا

کرد هم تکذیب آیتهای ما

آن گُره اصحاب نیرانند و نار

جاودان دارند در دوزخ قرار

بازگشتن راست دوزخ جای بد

که بر اهل آن ز فعل بد رسد

نی رسد بر کس مصیبت در سبیل

جز به فرمان خدا از هر قبیل

هر که ایمان آورد پس بر خدا

ره نماید حق به قلبش از ولا

یعنی ار گردد رضاء بر حکم او

مطمئن گردد دلش بی گفتگو

حق به هر چیزی است دانا در نظر

بر چه دل داند کند لطفش اثر

طاعت آرید از خدا و از رسول

در هر آن امر، از فروع و از اصول

پس ز طاعت گر بگردانید روی

پس جز این نبود بدون گفتگوی

بر رسول ما نباشد جز بلاغ

مر بلاغی آشکار اندر فراغ