اذکرو االله ای گروه مؤمنان

ذکر بسیار از ره قلب و لسان

همچنین تسبیح ذاتش صبح و شام

می کنید آنسان که شد فرض انام

ذکر بسیار از طریق انقیاد

ذکر قلبی در یقین باشد مراد

زآنکه ممکن نیست ذکر متصل

حق تعالی را به جز از نطق دل

یا بود حبّ خدا ذکر کثیر

کی رود مر یاد محبوب از ضمیر

هر چه را داری به جان و دل تو دوست

بر زبان و دل مدامت نام اوست

غافل ار شد دل ز یادش نیم دم

حبّ محبوب آن قدر دان هست کم

چون شود یکجا فراموش از نظر

یاد غیرت، نخل ذکر آمد به بر

اوست آن کس که فرستد مر درود

هم ملایک بر شما گاه ورود

از خداوند آن درودش رحمت است

وز ملایک مژده ها در طاعت است

تا برون آرد شما را از ظَلَم

سوی نور قدس و فردوس نعم

یا ز ظلمات طبیعت در فتوح

سوی نور و روشنیِ قلب و روح

یا ز تاریکی تن بر نور جان

کو بود بر اهل ایمان مهربان

حاصل آنکه ذکر حق باشد سبب

بر خروج از فرق بر جمع ادب

دارد این رحمت به مؤمن اختصاص

کش دهد از فرق، ره بر جمع خاص

یَومَ یَلْقَونَهُ تَحِیتُهُم سَلَام

که مر ایشان را بود جنّت مقام

بهرشان با آن تحیّت در نعیم

کرده است آماده او مزدی کریم

ای پیمبر ما تو را بر بندگان

خود فرستادیم از فضلی عیان

شاهدی بر حال امّت ناگزیر

هم مبشّر بر خلایق هم نذیر

سوی حق خواننده با فرمان او

هم چراغ روشنی کآرند رو

چون به تاریکی شود پیدا سراج

بگرود هر کس به سویش لاعلاج

مژده ده بر مؤمنین کز بهرشان

فضل حق باشد بزرگ اندر نشان

هم مبر فرمان کفار از جهت

هم منافق سیرتان بد نیت

دست هم بردار از ایذاشان تمام

می مباش اندر مقام انتقام

کن توکل بر خداوند جلیل

بس بود او وَ کَفَی بِااللهِ وَکِیل