|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: شاعر در این ابیات به احساسات عمیق خود در مورد جنون و عشق اشاره می‌کند. او از خرقه‌ای که به عنوان نماد این جنون بر تن دارد، سخن می‌گوید و می‌گوید که کسی به اندازه او در این احساسات غرق نیست. او به زیبایی می و همتی که در زندگی دارد، افتخار می‌کند و می‌گوید که همه گناهان بر دوش اوست. همچنین، او از بخت بدش گله می‌کند که حتی وقتی گل‌هایی سر از خاک برمی‌آورند، او دچار درد و رنج می‌شود.
هوش مصنوعی: من برای خودم روپوشی از شوق و جنون دوختم، اما هیچ کس را نمی‌بینم که به اندازه من در این کار مهارت داشته باشد.
هوش مصنوعی: من به می ناب و تلاش او افتخار می‌کنم که گناه همه را به دوش خود می‌کشد.
هوش مصنوعی: این چه روزگار عجیبی است که هرگاه که یک گل از خاک بیرون می‌آید، در دل من که پر از درد است، سوزن خود را می‌شکند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
کشته ام خار ملامت همه پیرامن خویش
خار گل کن به من از برق رخ روشن خویش
ذوق پابوس تو بیرون نرود از دل من
گر به بینم بمثل دست تو در گردن خویش
آفتابی تو و از ذوق وصالت همه شب
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.