|
|
غیرفعال و فعال کردن دوبارهٔ حالت چسبانی نوار ابزار به بالای صفحات
|
|
|
راهنمای نوار ابزار
|
|
|
پیشخان کاربر
|
|
|
اشعار و ابیات نشان‌شدهٔ کاربر
|
|
|
اعلان‌های کاربر
|
|
|
ادامهٔ مطالعه (تاریخچه)
|
|
|
خروج از حساب کاربری گنجور
|
|
|
لغزش به پایین صفحه
|
|
|
لغزش به بالای صفحه
|
|
|
لغزش به بخش اطلاعات شعر
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن لغزش خودکار به خط مرتبط با محل فعلی خوانش
|
|
|
فعال یا غیرفعال کردن شماره‌گذاری خطوط
|
|
|
کپی نشانی شعر جاری در گنجور
|
|
|
کپی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
همرسانی متن شعر جاری در گنجور
|
|
|
نشان کردن شعر جاری
|
|
|
ویرایش شعر جاری
|
|
|
ویرایش خلاصه یا برگردان نثر سادهٔ ابیات شعر جاری
|
|
|
شعر یا بخش قبلی
|
|
|
شعر یا بخش بعدی
|
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق غم و ناامیدی شاعر است. شاعر می‌گوید که غمش آرامش را از او گرفته و مانند جغدی که به خاطر وحشت در منزل آرام نمی‌گیرد، او نیز آرامشی ندارد. او به بی‌پایانی زندگی اشاره می‌کند و بر این نکته تأکید می‌کند که روح او در بدن خاکی‌اش تنها دو روز بیشتر نخواهد ماند. همچنین شاعر به بی‌فایده بودن تلاش برای یافتن آرامش در زندگی و بیابان زندگی اشاره می‌کند. در نهایت، او از ناتوانی در فرار از غم و در جستجوی ثبات سخن می‌گوید.
هوش مصنوعی: غم و اندوه من به روح بی حاصل من آرامش نمی‌دهد؛ مانند جغدی که از ترس، در این مکان آرامش نمی‌یابد.
هوش مصنوعی: روح پاک انسانی در بدن مادی تنها مدت کوتاهی زندگی می‌کند. مانند موج دریا که در ساحل قرار نمی‌گیرد و لحظه‌ای آرامش ندارد.
هوش مصنوعی: چگونه ممکن است که راهرویی، که به دیوار پشت کرده، احساس آرامش کند؟ در بیابان، طلب آرامش و منزل نمی‌تواند به راحتی انجام شود.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.