هرکه از گریه بیدرد اثر می طلبد

همت از مردم کوتاه نظر می طلبد

علم فتح بلند از سپر انداختن است

ساده لوح آن که ز شمشیر ظفر می طلبد

نیست هر رشته سزاوار به گلدسته ما

دل صد پاره ما موی کمر می طلبد

گر شود هر سر مو پای طلب کافی نیست

قطع این بادیه سامان دگر می طلبد

طمع از خوان بخیلان نکند قطع امید

مور حرص از نی بی مغز شکر می طلبد

گرچه صد بار گره شد به گلویش این آب

صدف خام همان آب گهر می طلبد

یوسف آنجا که به زندان فراموشان است

از دل گمشده ما که خبر می طلبد؟

ماه از هاله عبث می شود آغوش طراز

سرو سیمین تو آغوش دگر می طلبد

خاک صحرای قناعت جگرش سوخته است

نه ز حرص است اگر مور شکر می طلبد

بی شکستن به مقامی نرسد عزم درست

کشتی ما مدد از موج خطر می طلبد

حاجت خود نکند عرض به هرکس صائب

هرچه می بایدش از آه سحر می طلبد