افراخت چودر بستان آن سرو سهی قد را

شد هر شجری طوبی ما ارفعه قد را

آن دلبر روحانی تا زلف پریشان کرد

در مجمع قید آورد دلهای مجرد را

به جان قرار غمش دادم و یقین دارم

که این قرار مرا بی قرار خواهد گشت

غول دنیا ره هر کس که زد و شد یارش

تیره جانست و به جان ره زن درویشانست

عشوهٔ قحبهٔ دنیا نخرد عاشق دوست

هر که شد دوست بدو دشمن درویشانست

خرّم آن وقت که جان طواف حریمت می‌کرد

روی از دیر و حرم تافته در کوی توبود

در مظهر وجود عیان نیست جز تو کس

بر منظر شهود جمال تو است و بس

در وادی تجلی اعیان ز هر گیاه

صد نخل طور هست عیان با دو صد قبس

نَعْلَیکَ فَاخْلِعْاِنْتکُ مُسْتَقْبِساً سناه

ورنه جمال او نشود بر تو مقتبس

نعلین چیست آرزوی مال و منصبت

نعلین چیست هست هوای تو با هوس

در دام نفس و در قفس تن اسیر چند

یارب مدد که وارهم از دام و از قفس

یَا مَنْهُوَ الإلَهُ وَلَا رَبِّ لِی سِوَاهُ

اِرْحَمْلِرَوْنَقٍ وَلا تَقْلیهِ ملتمس

گفتم به جز عاشق کشی دانم ترا مقصود نه

فرمان به قتلم می‌دهی گفت آری اما زود نه

گفتم وصالت در جهان ممکن بود برعاشقی

گفت آری اما آن زمان کز هستی او بود نه