ته مهرْوَرْزمْ تا اَسْترهْ خرگوش زایی،

تا لَلْ به پیشِ عَنقٰا بُورهْ بیایی،

دریُو خشکْ بَوّهْ و گلهْ باغْ درآیی،

گلهْ باغِ میُونْ خُرما خالْ برآیی،

نالشْ کمّه مه جان که وَختهْ درآیی،

تا دوستْ بشْنُوئهْ نالشْ و مه وَرْآیی.

مه دلْ دَرِ ایزدْ اندی دارْنه تمایی

منْ بَکتْ دیگر کَسْ به تنهْ دَرْنایی

فردا، فردهْ کی ضامنْ بُونه فردٰایی

کی گتْ بُو که تنه بُوردهْ روزْ بیایی

ونه که امروزْ تو به کَیْهُونْ رسایی

شه بارْ رهْ نهلّی اُمیدِ فردایی

دَرِ حلقهْ هر گه که صدا درآیی

دلْ گنهْ که مه دوستْ اینه که درآیی

شه دُونسْتمهْ کَرْشمهْ بیه بایی

اَفْسُوسْ دلِ دله ره تو باد بدایی

نرگسْ به دری سو کنّه چون چلایی

مه دوستْ گرْدهْ دیمْ مشکْ دَوْسّهْ ختایی

دْ خالِ نرگسْ ره به هر که نمایی

زلزلهْ پسیُونْ اونْ کَسْ ره تُو بدایی