ای گلِ چَمنْ، تو مه وشکُوره تاجْ بی

ناشکفتهْ تو دَستِ کَسُون تاراجْ بی

گردنْ به سفیدی چه پیونِ عاج بی

سُونِ مُرغِ بَسْملْ، گلْ به خینْ اراجْ بی

شمسْ چیره‌ی دوسته، که شیرینْ مزاجْ بی

قمر طَلْعَتْ و مشکْ به گلاله تاجْ بی

زهره خاصیتْ بیه که دلْ تاراجْ بی

زُحلْ بَزهْ، سُونِ شَفَقْ، خینْ رواجْ بی

اونْدم که ونهْ سایه، خورشیدِ تاجْ بی،

دوستِ هَرْ وَرِ خَشْ عالمِ خراجْ بی

شمرِ ذوالْجوشنِ نَسْل که یکی حَجّاج بی،

بَکُوشتهْ دینْ دارونْ ره چه چی علاجْ بی؟

اُونْ گوهرِ مَکنونْ که از وی رواجْ بی

عاشقْ مردمونِ شَربِتِ مزاجْ بی

بَدنْ به سفیدی چه بلور و عاجْ بی

صَدْ حَیف و هزار حیف که تیرِ آماجْ بی