امیر گنه: منْ بَندومهْ کردْگاره

وی که پرسشْ ره راستْ کنّه من ویاره

اُمیده مَحْشرِ روزْ نَزْدِ غَفّاره

اُونْوختْ کردهْ، فاشْ بُونه، هَرْ چی که داره

مه دلْ به ته جٰا مهرهْ‌ورزی سَرْ داره

تهْ دلْ، سَرِ اُونْ دارْنه، مه مهرْ انگارهْ

برُو بَپرْس وَ بو تازهْ گِل ویهٰاره

تا منْ سَرانْجُومْ دُونمْ شه کار و باره

اَمل کجه بو، گَشتْ کجهْ بو ویهٰارهْ

مجشْ کجه بو، مه خور و مُونگ یاره

بلبلْ به گِلْ غنچهْ نیشتهْ چُونْ خاره

عاشق اونهْ که داغ ره دلْ دارْنه یاره