ختا و ختن تا هندوستون پائین

اون دشت قبچاق و سرحدِّ مدائین

سی اَرْمُونْ به مهْ دلْ دَرهْ اولاً این،

تنِ دوستْ رهْ دَرْ هَیرم سَر تا به پائین

زمونه به خشمه، شو و روزْ هزار کین

به ته گِتِمهْ: مه روزگار بَوی این

ایرون تا به تورون همه جا بَوی این

ته ناز که زیاد بَیّهْ سَرْ اُورِهْ شاهین

تو دونّی که تنه مِهْرْ به دل دارمه یا کین

تو دونّی که بَوْتنْ بنیٰارْمهْ با این

شه، مه مردنِ ورْمن ننالمّه دونین

تنه ندییِنْ طاقتْ ندارمه، آه این!