گنجور

 
امیر پازواری
امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها »

شمارهٔ ۷

اَمیرْ گِنِهْ کِهْ یٰارَبْ خَزونْ مَریزٰا

پَری وَچِهْ رِهْ بَنْدْ بَکِرْدْ آدِمیزٰا

اَیْ جانِهْ خِدٰا چٰارِهْ بِکَنْ مِهْ دَرْدٰا

تِهْ عِشْقِ دَرْدْ پِرْ بَکوُشْتِهْ آدِمیزٰا

اوُنْ دَه وُ دُوئِهْ دُولِتْ بِهْ تو یِکی وٰا (با)

اُونْ هَشْتْ وُ چِهٰارْ نَظِرْ بٰا تِهْ بَئیوٰا

اُونْ دِشِشْ تِرِهْ دَسْ بِهْ سَر مٰالِنّی وٰا

دِوٰازْدَهْ اِمٰامْ با تِهْ جِدٰا نِئیوٰا