گنجور

 
امیر پازواری
امیر پازواری » دیوان اشعار » چهاربیتی‌ها »

شمارهٔ ۴۲

اَوی دُوسْ به گیتی بَسْ نِخارِهْ مِهْ‌کٰارْ

کَتْمِهْ شووُ روز، دیمْ دکِتْ سُونِ ویمٰارْ

سُوزِّمِهْ، و تَشْ (آتِشْ) بُونه هَر روزی سی‌وٰارْ

مصاحبْ مِنِهْ دَرْدِهْ، اَنْدوُهِهْ تیمٰارْ

امیر گِنِهْ: هر کسْ که مِجی اَوی یٰارْ

پَنْدارْ کِهْ دَنی، وی نَکِرْدبی هِچّی کٰارْ

نَخچیرْ که هُمونْ لٰارْ بَچِری (بَچرِهْ) یکی‌وٰارْ

یَقینْ کِهْ نَخْچیر کِشْتِهْ بَوی بِهْ نٰاچٰارْ