اوحدالدین کرمانی » دیوان رباعیات » الباب الثالث: فی ما یتعلق باحوال الباطن و المرید » شمارهٔ ۲۶۷ ای گل چو زغنچه نوبهارت کردند پاکیزه تر از آب زلالت کردند در حال کشیدی تو سر از رعنایی تا از سر دست پایمالت کردند
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از زیبایی و طراوت گل صحبت می‌کند که مانند غنچه‌ای تازه در بهار شکوفا شده است. او اشاره می‌کند که این گل را به زیبایی و پاکیزگی وصف کرده‌اند، اما به تدریج این زیبایی تحت تأثیر قرار گرفته و به نوعی نادیده انگاشته شده است.
هوش مصنوعی: ای گل، وقتی که بهار می‌رسد و تو را می‌شکفند، تو را خالص‌تر و زیباتر از آب زلال می‌سازند.
هوش مصنوعی: تو به خاطر زیبایی‌ات از خود بی‌خبر شدی و در این حال دیگران از تو سوءاستفاده کردند و تو را زیر پا گذاشتند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.