کسی کو دلگشا ماند دلش چون سنگ می‌بینم

از آن در خوشدلی هم خویش را دلتنگ می‌بینم

به راه عشق هرکس کوشش دارد به غیر از من

که دائم چند و چون در منزل و فرسنگ می‌بینم

ندانم کین پریشان دل چه می‌خواهد ز جان خود

مدام این شیشه را در گفت‌وگو با سنگ می‌بینم

همین غم‌ها به عهد جهل بود اما نمی‌دیدم

همانا این ستم‌ها را من از فرهنگ می‌بینم!

تو حق بینی و من هم ای حکیم این جنگ بی‌سوداست

تو خاصیت ز گوهر بینی و من رنگ می‌بینم

نقاب از چهره تا افکنده خورشید تابانم

ز شرم بی‌نقابی با قضا در جنگ می‌بینم

نمی‌دانم که عرفی را چه معنی می‌خلد دردل

که بازش های‌های گریه هر آهنگ می‌بینم