حکما فرموده اند که حیاء، انحصار نفس باشد تا از فعل قبیح که موجب مذمت باشد احتراز نماید. رسول- علیه السلام- می فرماید که الحیاء من الایمان؛ و وفا(التزام) طریق مواسات سپردن است و از چیزی که بدو رسیده به مکافات آن قیام نمودن. در نص تنزیل آمده است که من اوفی بما عاهد علیه الله فسیوتیه اجرا عظیما، و صدق آن باشد که با یاران دل راست کند تا خلاف واقع بر زبان او جاری نشود؛ و رحمت و شفقت آن باشد که اگر حالی غیر ملایم از کسی مشاهده کند بر او رحمت آرد، و همت بر ازالت آن مصروف دارد.