غلام روی آن ماهم که مهر آسمانستی

جمال او به زیبایی حیات جاودانستی

چو حق بنوشت بر رویش تمامی اصل قرآن را

رخ او مصحف خوبیّ و خطش ترجمانستی

چو حق خوب است، خوبان را از آن رو دوست می‌دارد

به خوبی شد چنان پیدا که از خود در نهانستی

همه خوبی از او دارند و او خوبی ز نطق خود

به خوبی زلف و خط دال است و نون ابروانستی

به جان ابروی او گر زد ز غمزه سوی دل تیری

همی‌نالم ز ابرویش که تیر اندر کمانستی

چو جفت ابرویش طاق است بر بالای چشمانش

برم سجده بر ابرویش که چشمش سرگرانستی

به هر چیزی که رو آرم برابر هست روی او

همه اشیا شده روشن چو او جمله عیانستی

ندانم چون دهد اشیا نشان از نقش روی او

که رویش را ز پیدایی نشانش بی‌نشانستی

خط رویش بود دایم نماز و سجده خود را

چو قامت زان قد و قامت قیامت آن زمانستی

چو او در صورت جویا همی‌جوید ز خود خود را

همان چیزی که جوینده همی‌جوید همانستی

همه یک ذات سی و دو یکی عاشق یکی دلبر

چو باشد سی و دو یک شیء چه جای این و آنستی

شد اینجا سی و دو دلبر شد آنجا سی و دو عاشق

چو هر دو سی و دو هستند همان یک غیب دانستی

از آن است سی و دو عاشق به روی سی و دو دایم

که سی و دو ز سی و دو دل و هم دلستانستی

بود آن سی و دو آدم که هست از بیست و هشت پیدا

که هست آن احمد مرسل که سلطان دو کانستی

چو شد این بیست و هشت منشق از او شد سی و دو ظاهر

ز احمد شد عیان آدم، چو اصل جسم و جانستی

بیا بشنو دگر مطلع ز وصف احمد امی

که این مطلع از آن بهتر که وصفش بی‌کرانستی