غزل شمارهٔ ۵۳
عشق تو آورد قدح پر ز بلاها
گفتم می مینخورم پیش تو شاها
داد می معرفتش آن شکرستان
مست شدم برد مرا تا به کجاها
از طرفی روح امین آمد پنهان
پیش دویدم که ببین کار و کیاها
گفتم ای سر خدا روی نهان کن
شکر خدا کرد و ثنا گفت دعاها
گفتم خود آن نشود عاشق پنهان
چیست که آن پرده شود پیش صفاها
عشق چو خون خواره شود وای از او وای
کوه احد پاره شود خاصه چو ماها
شاد دمی کان شه من آید خندان
باز گشاید به کرم بند قباها
گوید افسرده شدی بینظر ما
پیشتر آ تا بزند بر تو هواها
گوید کان لطف تو کو ای همه خوبی
بنده خود را بنما بندگشاها
گوید نی تازه شوی هیچ مخور غم
تازهتر از نرگس و گل وقت صباها
گویم ای داده دوا هر دو جهان را
نیست مرا جز لب تو جان دواها
میوه هر شاخ و شجر هست گوایش
روی چو زر و اشک مرا هست گواها
🖰 با دو بار کلیک روی واژهها یا انتخاب متن و کلیک روی آنها میتوانید آنها را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
🖐 شمارهگذاری ابیات | وزن: مفتعلن مفتعلن مفتعلن فع | 🔍 شعرهای مشابه (وزن و قافیه) | منبع اولیه: ویکیدرج | ارسال به فیسبوک
این شعر را چه کسی در کدام آهنگ خوانده است؟
دنگ شو » بند و بلا » بند و بلا
🎜 معرفی آهنگهای دیگری که در متن آنها از این شعر استفاده شده است ...
📷 پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی، 📖 راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
حاشیهها
تا به حال ۳ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 شما حاشیه بگذارید ...
چنور برهانی نوشته:
وزن این غزل (مفتعلن مفتعلن مفتعلن فع) رجز مسدس مطوی مرفّل ضرب و عجز است.
مفتعلن مطوی از مستفعلن
مفتعلن+ فع= مفتعلاتن (در عروض سنّتی) = مرفّل
ذکر کلمۀ ضرب و عجز از این جهت است که مفتعلاتن فقط در رکنهای آخر آمده، اگر نه با وزن مفتعلاتن مفتعلاتن مفتعلاتن اشتباه می شد.
👆⚐
چنور برهانی نوشته:
مقایسه شود با غزل ۱۸۱۴ با مطلع: عشق تو آورد قدح پر ز بلای دل من /گفتم: می مینخورم گفت: برای دل من که صورت تغییرشکل یافتۀ این غزل است یا می توان گفت این غزل صورتی دیگر از آن غزل است. بیگمان تغییرات عروضی و موسیقایی ای که مولانا در این غزل ا یجاد کرده به تناسب لحظه های سماع و مجالس حال او بوده است.» (شفیعی کدکنی، ۱۳۸۷، ج۱: ۱۹۰)
منبع: مولوی، جلال الدّین محمّد بلخی. ۱۳۸۷/ گزیدۀ غزلیات شمس تبریز، مقدمه، گزینش و تفسیر: محمّدرضا شفیعی کدکنی، جلد ۱/ چاپ دوّم، تهران: سخن.
👆⚐
چنور برهانی نوشته:
لطفا بیت نهم تصحیح شود: گویم: کان لطف تو کو ای همه خوبی؟ (کلیات شمس، تصحیح استاد فروزانفر، ج ۱، غزل ۵۳)
👆⚐