از بن دندان بگفتش بهر آن
کردمت بیدار می‌دان ای فلان
تا رسی اندر جماعت در نماز
از پی پیغامبر دولت‌فراز
گر نماز از وقت رفتی مر تو را
این جهان تاریک گشتی بی ضیا
از غبین و درد رفتی اشکها
از دو چشم تو مثال مشکها
ذوق دارد هر کسی در طاعتی
لاجرم نشکیبد از وی ساعتی
آن غبین و درد بودی صد نماز
کو نماز و کو فروغ آن نیاز
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این متن به اهمیت و ارزش نماز در زندگی اشاره دارد. شاعر با نگاهی انتقادی به فردی می‌گوید که باید از خواب بیدار شود و به جماعت نماز برسد. او تأکید می‌کند که اگر نماز را در وقت خود نخوانی، زندگی‌ات تاریک و پر از درد خواهد شد. دلتنگی و اشک‌های او نشانه‌ی غم و اندوهش است، و در نهایت با اشاره به لذت عبادت، به این نکته می‌پردازد که هیچ چیز نمی‌تواند جایگزین نماز و نور آن شود.
هوش مصنوعی: به خاطر آنکه تو را بیدار کردم، حرفی را از دل و جانم به تو گفتم، می‌دانی ای فلانی؟
هوش مصنوعی: تا زمانی که در جمع نماز به جماعت شرکت کنی و از پیامبر بزرگ و با عظمت پیروی کنی، در حقیقت به مقام و منزلت بالایی دست خواهی یافت.
هوش مصنوعی: اگر نماز را در وقت خود نخوانی، این دنیا برای تو مانند جایی تاریک و بدون نور خواهد شد.
هوش مصنوعی: چشمانت از غم و درد پر از اشک شده‌اند که شبیه مشک‌های معطر است.
هوش مصنوعی: هر کسی در انجام اعمال نیک و عبادت‌ها لذت خاصی دارد، اما به ناچار نمی‌تواند همیشه در آن حالت بماند و گاهی از آن دور خواهد شد.
هوش مصنوعی: آن چیزی که تو را از دوری و درد می‌آزارد، در واقع عمیق‌تر از هر نماز است؛ پس کجاست آن نور و روشنی که بر اثر نیاز به دست می‌آید؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۲ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.