شه من ترا نشان نه که من گدات جویم

همه حیرتم ندانم ز که و کجات جویم

چو به گنج‌های عالم تو به دست کس نیایی

به کدام برگ یارب من بینوات جویم

من دور از آستانت طلبم چه زین و آنت

ندهد کسی نشانت مگر از خدات جویم

نه بدوستی نه دشمن نه به گلشنی نه گلخن

زکه‌ات طلب کنم من ز کدام جات جویم

بسر شکار خود آ تو شکار پیشه تا کی

بشکنج دام هجران من مبتلات جویم

بدعا نجات باید طلبیدن از هر آفت

تو چه آفتی ندانم که به صد دعات جویم