ابوالحسن محمد بن محمد مرادی از شاعران فاضل نیمه اول قرن چهارم هجری است.

رودکی در مرثیه و قطعه شعری از او یاد کرده که مطلع آن چنین است:

مرد مرادی نه همانا که مرد

مرگ چنین خواجه نه کاریست خرد ...

اشاره‌ای که منوچهری در قصیده مشهور خود به سه ابوالحسن و پنج شاعر از بخارا دارد مسلما یکی از آنها درباره اوست.

نیز ثعالبی در یتیمة‌الدهر از وی یاد کرده و آورده است که در شعر عربی نیز دستی قوی داشته است.

از اشعار عربی او کمال‌الدین اسماعیل ـ شاعر بزرگ قرن هفتم ـ بیتی را تضمین کرده و گفته است:

درین معنی که افتادست ما را

دو بیت آمد بخاطر در مرادی

واخوان حسبتهم دروعا

فکانوها و لکن للاعادی

و خلتهم سهاما صایبات

فکانوها و لکن فی فؤادی

از این شاعر بزرگ متأسفانه جز دو بیت مفرد چیزی باقی نمانده است.

اشعار او به کوشش آقای مجید امام‌وردی به نقل از کتابهای اشعار پراکنده شعرای فارسی زبان به کوشش ژیلبر لازار و همچنین شرح احوال و اشعار شاعران بی‌دیوان در قرن‌های ۳/۴/۵ هجری به تصحیح محمود مدبری در گنجور در دسترس قرار گرفته است.

شماره ۱: چون آن سرخ عمامه بر سر او - چون آژخ زشت بر سر .....ر

شماره ۲: از خشم و گنج چه فریاد و سود - که مرگ کند بر سر تو تاختن