دویم منزل ای نامدار سوار

چو پیش آید از گردش روزگار

بدو گفت جمهور کای نامور

یکی بیشه پیش آیدت زآن بتر

درین بیشه گرگست هر یک چکوه

بهر پشته بیشه با صد شکوه

جوانی و از عمر نادیده بر

مرنجان ز خود مر روان پدر

که گُرز تو خود در خور گرگ نیست

ز گُرز تو بر گرگ من مرگ نیست

نه پیل است و این کش در آری ز پای

به گُرز گران چون کنی رزم رای

زپیلان به نیرو تواناترند

همه در گه کینه شیر نرند

چنین است آئین گرگ سترگ

شنیدم ز دانش پژوه بزرگ

که چون گرگ رو در شکار آورد

به فیلان نر کار زار آورد

زند شاخ بر ناف فیل دمان

برآردش از جا چو کوه دمان

رود فیل از باد بر باد فیل

روان خون ز پیل و مان همچو نیل

چو گردد هوا ز آتش مهر گرم

بسوزد ز گرمی بران فیل چرم

چو بگذارد از گرمی آفتاب

رود روغن از فیل چون رود آب

شود چشمش از روغن فیل کور

بدین سان ددی چون توان کرد زور

میندیش گفتا سپهبد ز گرگ

من و گُرز و شمشیر و این گرگ ترگ

نشست از بر تازی اسب بلند

خروشان و بسته بزین بر کمند

همی راند چون شیر آشفته بور

شب تیره تا سر برآور هور

بدآن بیشه گرگ آمد ز راه

ابا گرد جمهور زرین کلاه

سپهبد به جمهور گفت ای دلیر

ببینی کنون رزم و پیکار شیر

بگفت این و در بیشه آمد چو دیو

برآمد ز گرگان بیشه غریو

گروهی ز گرگان بدو باز خورد

برآورد گه زی سپهدار گرد

به جمهور گفتا پس پشت من

بدار و ببین گُرز این مشت من

به گرگ اندر آویخت چون شیر نر

ببردند گرگان به بیشه حشر

درافتاد در گرگ گرگ سترگ

چنان چونکه افتاده در رمه گرگ

صد از گرگ جنگی به گُرز گران

بکشت آن سرافراز جنگاوران

یکی گرگ پیش آمدش همچو کوه

که کوه آمدی از نهیبش ستوه

سروئی بسر برش چون یک ستون

دهان پر ز کف چشم چون طاس خون

بزد بر بر اسپ آن سروروی

درآمد ز بالا سمندش بروی

سپهدار جست و گران گُرز کین

برآورده آمد چو شیر عرین

چنان زدش بر سر عمود گران

که مغزش فرو ریخت بر خاکران

به یک گُرز از کاسه سر بجست

چو مهره دو چشم و تنش گشت پست

به خاکش بخوابید مانند کوه

چو دیدند از پهلوان آن شکوه

بدو بر دگر حمله آور شدند

سراسر بگرد دلاور شدند

سپهبد بدان گُرزه گاوسار

ز گرگان همی کشت چون مرغ زار

زره از تن یل بضرب سروی

دریدند گرگان پس پشت اوی

دلیران که بودند همراه شیر

بسی کشته گشتند در پیشه چیر

ولی شیر نر بود چون گرگ مست

میان اندران گُرزه کین به دست

به هر گرگ کو گُرز کین میزدی

زکین گرگ زیر زمین می زدی

سرانجام گرگان گریزان شدند

چه باد اندرون بیشه خیزان شدند

ز گردان دو ده ماند با یل سوار

ابا گرد جمهور با گیر و دار

دگر کشته کشتند در جنگ گرگ

نبرده کسی جان ز چنگال مرگ

نشست از بر اسب آن نامدار

برفتند تا بر لب جویبار

فرو آمد و پیکر خویش شست

یکی جای بهر پرستش بجست

بیامد هماندم ز بهر نماز

بدادار گفت ای خداوند راز

توانائی بندگان از تو شد

مرا شاد و خرم روان از تو شد

سپاس از تو ای داور آب خاک

که رستم از این بیشه هولناک

وز آن پس بخوردند چیزی که بود

بره روی کردند چون باد زود

همه شب همی راند سرکش سمند

دل آکنده از کین و بر زین کمند