ز شوق آن روی با طراوت

نهاده بر کف سر ارادت

بدرد عشق تو دردمندم

ز رنج هجر تو مستمندم

من آنچه از غم نصیب دارم

از آن رخ دلفریب دارم

چرا چو بلبل نمی خروشم

که عشوۀ گل ربوده هوشم

من و سماع رباب مطرب

من و سؤال و جواب مطرب

مرا کن ای شهریار نامی

غلام آن آستان سامی

بر آستانت بسر نیازم

براستانت که سر فرازم

گذشت عمری به تشنه کامی

زخم وحدت نخورده جامی

نظاره ای ای نگار جانی

مگر مرا سوی خود کشانی

دلی ندانم منزه از عیب

ز ظلمت شک و شبهه و ریب

به یک تجلای عالم افروز

شب سیه را کند به از روز