ز شوق آن روی با طراوت
نهاده بر کف سر ارادت
اگر برانی زهی شقاوت
وگر بخوانی زهی سعادت
بدرد عشق تو دردمندم
ز رنج هجر تو مستمندم
چه باشی ای سرو سر بلندم
مریض خود را کنی عیادت
من آنچه از غم نصیب دارم
از آن رخ دلفریب دارم
نه تاب صبر و شکیب دارم
نه دیگرم طاقت جلادت
چرا چو بلبل نمی خروشم
که عشوۀ گل ربوده هوشم
از این پس ار در سخن نکوشم
زهی خرافت زهی بلادت
من و سماع رباب مطرب
من و سؤال و جواب مطرب
من و حضور جناب مطرب
وز او افاضت وز او افادت
مرا کن ای شهریار نامی
غلام آن آستان سامی
اگر نیم لایق غلامی
ولی مرا می سزد سیادت
بر آستانت بسر نیازم
براستانت که سر فرازم
همین بود روزه و نمازم
زهی حضور و زهی عبادت
گذشت عمری به تشنه کامی
زخم وحدت نخورده جامی
نه بیم ننگ و نه فکر نامی
زهی ریاضت زهی زهادت
نظاره ای ای نگار جانی
مگر مرا سوی خود کشانی
ز خودپرستی مرا رهانی
اگرچه سخت است ترک عادت
دلی ندانم منزه از عیب
ز ظلمت شک و شبهه و ریب
مگر کند شمع محفل غیب
تجلی از عرصۀ شهادت
به یک تجلای عالم افروز
شب سیه را کند به از روز
به طالع سعد و بخت فیروز
بیابی ای مفتقر مرادت
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از عشق و شوق به معشوق سخن می‌گوید و احساسات عمیق خود را بیان می‌کند. او به زیبایی و طراوت چهره معشوق اشاره کرده و از درد و رنج ناشی از دوری او می‌گوید. شاعر در تلاش است تا نشان دهد که بدون عشق معشوق، زندگی‌اش بی‌معناست و نمی‌تواند صبر کند. او با نگاهی به بلبل و عطر گل، به نمادهای عشق و زیبایی پرداخته و می‌خواهد که معشوقش به او توجه کند. شاعر در پایان، آرزو دارد که با عشق و عبادت به معشوق نزدیک شود و از خودپرستی و شک و تردید رهایی یابد. او به اشتغال به عبادت و صبر در برابر رنج‌ها اشاره می‌کند و امید دارد که روزی به مراد و مقصود خود برسد.
هوش مصنوعی: از سر شوق به آن چهره زیبا، که با طراوتش بر دستانم قرار دارد، می‌نگرم.
هوش مصنوعی: اگر تو را طرد کنند، این نشان از بدبختی است و اگر تو را بخوانند، این نشانه خوشبختی است.
هوش مصنوعی: من به خاطر عشق تو دردی دارم و از رنج دوری‌ات بی‌نوا هستم.
هوش مصنوعی: ای سرو زیبا و بلند، چه اهمیتی دارد که هستی؛ فقط این را بدان که دردمند خود را به عیادت می‌آوری.
هوش مصنوعی: من تمام غم‌هایی که دارم به خاطر زیبایی چهره‌ات است.
هوش مصنوعی: نه می‌توانم به صبر و تحمل ادامه دهم و نه توانایی مقابله با زیبایی تو را دارم.
هوش مصنوعی: چرا مانند بلبل آواز نمی‌زنم در حالی که زیبایی گل، عقل و هوش مرا از دست داده است؟
هوش مصنوعی: اگر از این به بعد در گفتن تلاش نکنم، وای از این نادانی و بی‌خویتی من.
هوش مصنوعی: من در حال لذت بردن از آواز و نواختن رباب هستم و همچنین درگیر پرسش و پاسخ با نوازنده‌ام.
هوش مصنوعی: من و حضور هنرمند و موسیقیدان، از او بهره‌مند و سرشار می‌شویم.
هوش مصنوعی: ای پادشاه بزرگوار، مرا به خدمت خود بپذیر و از درگاه پر عظمت تو خاکساری کنم.
هوش مصنوعی: اگر من شایسته مقام غلامی هستم، اما به نظر من شایستگی رهبری و بزرگی نیز برای من وجود دارد.
هوش مصنوعی: من در درگاه تو به التماس ایستاده‌ام، زیرا سرم را به خاطر تو بالا می‌آورم.
هوش مصنوعی: این بود معنای واقعی روزه و نماز، که نشان‌دهنده حضور واقعی انسان در عبادت و ارتباط با خداوند است.
هوش مصنوعی: عمری را در جستجوی حقیقت و وحدت گذراندم، اما هنوز نتوانسته‌ام از آن بهره‌مند شوم و تنها به سرنوشتم ادامه می‌دهم.
هوش مصنوعی: نه ترسی از سرزنش دیگران دارم و نه به فکر شناخته‌شدن و مشهور شدن، فقط از سختی‌ها و زهدی که پیش رو دارم لذت می‌برم.
هوش مصنوعی: ای نگار زیبا، آیا می‌توانی مرا به سوی خود فرابخوانی و به تماشای خود بکشی؟
هوش مصنوعی: مرا از خودخواهی و خودپرستی نجات بده، هرچند که ترک کردن این عادت سخت و دشوار است.
هوش مصنوعی: دل پاکی نمی‌شناسم که از تاریکی شک و تردید و شبهه خالی باشد.
هوش مصنوعی: آیا ممکن است که شمعی روشن در محفل پنهان، نور و جمال خود را از دنیای قابل مشاهده بازتاب دهد؟
هوش مصنوعی: یک درخشندگی روشن‌کننده می‌تواند شب تار را از روز روشن‌تر کند.
هوش مصنوعی: به شانس خوب و سرنوشت خوش، ای کسی که نیازمند هستی، خواسته‌ات را به دست خواهی آورد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.