قوله تعالی: بِسْمِ اللَّهِ الرَّحْمنِ الرَّحِیمِ بنام خداوند فراخ بخشایش مهربان.

وَ الْعادِیاتِ ضَبْحاً (۱) باسبان غازی که همی‌تازند و نفس همی‌زنند بآواز در تاختن.

فَالْمُورِیاتِ قَدْحاً (۲) آن آتش افروزان از سنگ بسنبهای خویش.

فَأَثَرْنَ بِهِ نَقْعاً (۴) بر هامون دشمن گرد انگیختند.

فَالْمُغِیراتِ صُبْحاً (۳) و بآن غارت کنندگان ببامداد.

فَوَسَطْنَ بِهِ جَمْعاً (۵) و در میان سرای دشمن فرو آمدند بهم.

إِنَّ الْإِنْسانَ لِرَبِّهِ لَکَنُودٌ (۶) باین سوگندها که مردم خداوند خویش را ناسپاس است و فرو مایه.

وَ إِنَّهُ عَلی‌ ذلِکَ لَشَهِیدٌ (۷) و مردم خود داند که چنین است و در خوی خویش گواه است بر خود.

وَ إِنَّهُ لِحُبِّ الْخَیْرِ لَشَدِیدٌ (۸) و مردم از بهر دوستی این جهان و دوستی مال بخیل است و فرو بسته دست.

أَ فَلا یَعْلَمُ نمی‌داند این مردم؟ إِذا بُعْثِرَ ما فِی الْقُبُورِ (۹) که آن گه که برانگیزند آنچه در گورهاست!

وَ حُصِّلَ ما فِی الصُّدُورِ (۱۰) و فرا پیش آرند و باز نگرند آنچه در دلهاست!

إِنَّ رَبَّهُمْ بِهِمْ یَوْمَئِذٍ لَخَبِیرٌ (۱۱) که خداوند ایشان بایشان آن روز داناست و از ایشان آگاه.