مسعود سعد سلمان » دیوان اشعار » رباعیات » شمارهٔ ۳۷۷ فر ابدی و نعمت جاویدی نخل عیشی و گلبن امیدی خوبی و خوشی مشتری و ناهیدی فرزند مهی نبیره خورشیدی
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این ابیات به توصیف نعمت‌های دائمی و سرشار از خوشی و امید اشاره دارند. وجود زیبایی‌ها و خوبی‌ها را به شکل نخل و گل توصیف کرده و به فرزند یک شخصیت والامقام مرتبط با خورشید اشاره می‌کند که نشانه‌ای از بزرگی و درخشش است.
هوش مصنوعی: عیشی لذت‌بخش و ماندگار، همچون نخل بلند و خرمی که همیشه امید را به ارمغان می‌آورد.
هوش مصنوعی: نیکی و شادی به کسی می‌رسد که همچون ناهید، فرزند نیکوی ماه و نوه خورشید است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
مشابه‌یابی بر اساس وزن و قافیه
با دل گفتم چو دلبری بگزیدی
بنشین و بگو که با منش چون دیدی؟
دل گفت که از تو جان طمع می دارد
می دان تو و این سخن ز من نشنیدی
گر صبح شبی واقعهٔ من دیدی
در پرده شدی پردهٔ من نَدْریدی
ور دم نزدی یک سخنم نشنیدی
تا حشر دمش فرو شدی نَدْمیدی
شمشیر اگر گردن جان ببریدی
بل احیاء بربهم که شنیدی
روح یحیی اگر نه باقی بودی
در خون سر او سه ماه کی گردیدی
سرتاسر آفاق، حزین گردیدی
وز دیدهٔ دید، دیدنی ها دیدی
اکنون خود را به کوی آزادان کش
تا چند اسیر بیمی و امّیدی
گفتی: ز رخم چرا نظر پوشیدی؟!
هنگام سخن زبان بخود دزدیدی!
پندار که کردم نگهی، رنجیدی!
انگار که گفتم سخنی، نشنیدی!
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیهای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیهگذاری باید در گنجور نامنویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.