امیرخسرو دهلوی
»
دیوان اشعار
»
مثنویات
»
شمارهٔ ۷ - (امیر خسرو ، درطی زندگی دور و دراز خویش باین توبه که در نزدیکی چهل سالگی کرده پابند نمی‌ماند، چنانکه دربیان سرگذشت او خواندیم ) با این هم، امیر خسرو آرزوی واثق داشته تا در قران السعدین تازگی‌های ادبی بیارد:
چند گهم بود به دل این خیال
تازه کنم هر صفتی را جمال
بود در اندیشه من چند گاه
کز دل دانندهٔ حکمت پناه
چند صفت گویم و آبش دهم
مجمع اوصاف خطابش دهم
طرز سخن را روش نو دهم
سکهٔ این ملک به خسرو دهم
نو کنم اندازهٔ رسم کهن
پس روی پیش روان کهن
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر به این فکر است که خود را تازه کند و زیبایی و صفات مختلف را به تصویر بکشد. او در اندیشه‌اش تلاش دارد تا از حکمت دل خود الهام بگیرد و صفات را توصیف کند. شاعر به دنبال بیان طرز سخن جدیدی است و می‌خواهد ارزش و زیبایی خود را به رخ بکشد. او همچنین قصد دارد آداب و رسوم قدیمی را با نوآوری و تغییراتی تازه ترکیب کند.
هوش مصنوعی: گاهی به فکر این هستم که در دلم اندیشه‌ای نو به وجود آورم و هر ویژگی‌ای را به زیبایی زینت دهم.
هوش مصنوعی: در ذهن من مدتی بود که فکر می‌کردم به جایی پناه ببرم که از دل کسی که به حکمت آگاه است، نشأت گیرد.
هوش مصنوعی: چندین ویژگی از او را بیان می‌کنم و صفاتش را به هم وصل می‌کنم تا به او خطاب کنم.
هوش مصنوعی: من به شیوه‌ای تازه سخن می‌گویم و ارزش این سرزمین را به پادشاه هدیه می‌کنم.
هوش مصنوعی: این بیت به معنای این است که من قصد دارم اندازه‌ها و قواعدی که قدیمی و جاافتاده هستند را دوباره به‌روز کنم و با توجه به گذشته‌ام، به جلو پیش بروم.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.