خیالت بر دل خود شاه سازم
ز بهرش دیده منزلگاه سازم
همه جانها کنم چاک ار توانم
که از بهر سمندت راه سازم
چو دل خواهم برآرم از زنخدانت
رگ جان رشته آن چاه سازم
چو کافوری نخواهد گشت روزم
که شبهای غمت کوتاه سازم
چو بد خواهیم، صد جان بایدم تا
نکو خواه چو تو بدخواه سازم
چو خسرو را تو خود شادان نخواهی
ضرورت با رخ چون کاه سازم
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر بیانگر احساس عمیق عشق و ارادت به معشوق است. شاعر به تصویرسازی از آرزوها و خواسته‌های خود می‌پردازد، از جمله اینکه برای شادی و راحتی معشوق خود، حاضر است همه چیز را فدای او کند. او به شدت تحت تأثیر غم و حزن معشوق است و به دنبال راه‌هایی برای کاهش این غم‌ها و ناراحتی‌های اوست. در نهایت، شاعر به این نکته اشاره می‌کند که اگر معشوق خوشحال نباشد، حتی زیبایی و ارزش‌های دیگر هم برای او بی‌معنا خواهد بود.
هوش مصنوعی: می‌خواهم برای تو که در فکر تو هستم، دل خود را مانند یک پادشاه بیارایم و به خاطر تو در چشم‌هایم مکان و محلی بسازم.
هوش مصنوعی: اگر بتوانم، جان همه را فدای تو می‌کنم تا برای اسبت راهی بگشایم.
هوش مصنوعی: هرگاه بخواهم از زیبایی تو دل برآورم، رشته جانم را از چاه عشقت به در می‌آورم.
هوش مصنوعی: روزهایی که شبیه به کافور هستند، هرگز نخواهد آمد. وقتی شبهای غمگین من کوتاه‌تر شود.
هوش مصنوعی: اگر بخواهم بدی کنم، باید برای این کار چند جان فدای کنم، اما اگر بخواهم خوبی کنم، به راحتی می‌توانم به کسی مثل تو آسیب بزنم.
هوش مصنوعی: اگر تو به شادی و خوشحالی خسرو اهمیت ندهی، من با چهره‌ام به شکلی مثل کاه رفتار خواهم کرد.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.