خلیل‌الله خلیلی » رباعیات » رباعی شمارهٔ ۴۰ بیا ساقی بده آن جام گلرنگ که زد بر شیشهٔ من آسمان سنگ به صد صحرا نمی‌گنجد غم دل چه سان گنجایمش در سینهٔ تنگ
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این اشعار، شاعر از ساقی می‌خواهد که جامی پر از شراب به او بدهد، زیرا احساس می‌کند که غم و ناراحتی‌اش بیش از آن است که در دل تنگش جای بگیرد و به اندازه یک صحرا وسیع است. او به تضاد بین دردهای عمیق و فضای محدود درون خود اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: بیا ای ساقی، آن لیوان زیبا و رنگارنگ را به من بده که آسمان همچون سنگ بر شیشهٔ من نواخته است.
هوش مصنوعی: غم دل آن‌قدر بزرگ و فراگیر است که در هیچ‌کدام از صحراها جا نمی‌شود. پس چگونه می‌توانم آن را در این سینهٔ کوچک جای دهم؟
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
پلنگ و شیر در وی مردم جنگ
بتان نغز گور و آهو و رنگ
چو او در جنگ آرد تیغ در چنگ
ندارد پیل یشک و شیر نر چنگ
بیابان در وغا بر تیغ او تنگ
پلنگ از هیبتش ماننده رنگ
دهد خواهندگان را سیم چون سنگ
[...]
خوشا حال لحاف و بستر آهنگ
که میگیرند هر شب در برت تنگ
دلی دیرم ولی دیوانه و دنگ
ز دستم شیشهٔ ناموس بر سنگ
ازین دیوانگی روزی برآیم
که در دامان دلبر برزنم چنگ
چو قفل رومی آوردی در آهنگ
گشادی قفل گنج از روم و از زنگ
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال ۳ حاشیه برای این شعر نوشته شده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
reply flag link
reply flag link
reply flag link
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.