ای خط سبز ترا عنبر و ریحان بنده

درج یاقوت ترا لؤلؤ و مرجان بنده

وی دلم چاه زنخدان ترا زندانی

تو عزیزی و صدت یوسف کنعان بنده

زنگی زلف ترا نافه ی چینی هندو

گل رخسارترا لاله ی نعمان بنده

پایمالش مکن آخر چو سر زلف سیاه

که ز سودای تو شد بی سر و سامان بنده

کارش ارزانک نه در پای فکندی ز چه روی

چون سر زلف کژت گشت پریشان بنده

با توام دل بسوی روضه ی رضوان نکشد

که ترا خانه بُود روضه و رضوان بنده

بی خطا خون من خسته چرا ریزی از آنک

بی گناهی نکشد هیچ مسلمان بنده

منزل بنده و خلوتگه وصلت هیهات

کی شود همنفس حضرت سلطان بنده

سرمه ی دیده کند گرد سُم شبرنگت

همچو خاک در دستور جهانبان بنده

رکن دین آصف جم جام عمیدالملک آن

که بُود چرخ هوادارش و دوران بنده

آن علی علم حسن حلم که از فرط جلال

شد محمد بجهانگیری و حسّان بنده

خضر عیسی نفس و آصف جمشید شکوه

قطب خورشید فر و خواجه ی کیوان بنده

دوش گفتم که بُود مشتری خاک درش

گفت برجیس که اینک بدل و جان بنده

چون برون آید از ایوان فلک شاهد صبح

شودش خسرو این بر شده ایوان بنده

ای تراگاه سخا حاتم طائی چاکر

وی ترا روز وغا رستم دستان بنده

صبح در مقدم میمون تو بر رسم نثار

از سر صدق زرافشان و سر افشان بنده

تیر کو منشی دیوان سپهرست بُود

بنده ی خطّت و سر بر خط فرمان بنده

طوطی کلک شکرخای ترا گاه صریر

گشته مرغان خوش الحان گلستان بنده

زاده ی بحر ضمیر گهر افشان ترا

دُر شهوار شود از بُن دندان بنده

چون محیط کف دُرپاش تو در موج آید

از حیا آب شود قلزم و عمّان بنده

از پی فاتحه ی باب دو عالم بستست

حرز اخلاص تو بر بازوی ایمان بنده

در حضور تو دُر افشانم از آنروی که هست

پرتو رای ترا شمس در افشان بنده

چون بمیدان سخن روی در آرد آرد

گوی زرین فلک در خم چوگان بنده

بنده ی حکم جهانگیر تو چون بنده کمند

در جهان گرچه ترا هست فراوان بنده

در همه مدت عمر ار نفسی بی تو ز دست

هست از آن عمر تلف گشته پشیمان بنده

بنده در بندگیت از دو جهان آزادست

همه دانند کز احسان شود انسان بنده

باد چیپور ترا هندو و قیصر خادم

باد فغفور ترا چاکر و خاقان بنده