هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از موضوع پروانه و شمع صحبت می‌کند. پروانه، نماد عشق و عاشقی است، اما در اینجا به شکلی اشاره می‌کند که پروانه به عشقش (شمع) بی‌اعتنا شده و نمی‌خواند. شاعر همچنین بیان می‌کند که هر چه بیشتر درباره این موضوع صحبت می‌کند، بیشتر از سوی عشقش طرد می‌شود، همچون بزی که از گله دور می‌شود. این شعر در واقع به تنهایی و ناامیدی عاشق اشاره دارد.
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: در این شعر، شاعر از موضوع پروانه و شمع صحبت می‌کند. پروانه، نماد عشق و عاشقی است، اما در اینجا به شکلی اشاره می‌کند که پروانه به عشقش (شمع) بی‌اعتنا شده و نمی‌خواند. شاعر همچنین بیان می‌کند که هر چه بیشتر درباره این موضوع صحبت می‌کند، بیشتر از سوی عشقش طرد می‌شود، همچون بزی که از گله دور می‌شود. این شعر در واقع به تنهایی و ناامیدی عاشق اشاره دارد.
هوش مصنوعی: پروانه‌ای که برای تو است، هرگز نمی‌تواند شعله‌ای را که تو روشن کردی بخواند و از آن بهره‌برداری کند.
هوش مصنوعی: هرچه بیشتر درباره این موضوع صحبت می‌کردم، انگار مرا مانند یک بز به دور می‌رانیدند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
صوفی به سماع دست از آن افشاند
تا آتش دل به حیلتی بنشاند
عاقل داند که دایه گهوارهٔ طفل
از بهر سکون طفل می‌جنباند
گر یار مرا نخواند و با خود ننشاند
وز درویشی مرا چنین خوار بماند
معذورست او که خالق هر دو جهان
درویشان را بخانهٔ خویش نخواند
صالح تن من ز عشق دامن بفشاند
تا مرگ قضای خویشتن بر تو براند
دل تخته درد و ناامیدی برخواند
شادی و غمم تو بودی و هر دو نماند
گر ابر به جود خویشتن را چو تو خواند
فراش تو بود او همی‌گرد نشاند
هر چند بسی گهر پراکند و فشاند
آخر گهرش نماند و بی‌کار بماند
آن روز که جان نامهٔ عشق تو بخواند
دل دست زجان بشست و دامن بفشاند
وان صبر که خادمت بدان آسودی
آن نیز بقای عمر تو باد نماند
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.