گر بنالم ز دل خاره برآید ناله
ور بگریم ز گل تیره بروید لاله
گشته دنبال سفر کرده سواری ست روان
اشک سرخم که بدین گونه کشد دنباله
آنچه در وصله نشیند به غم عشق مرا
نیست غیر از دلی آن نیز به صد پرکاله
جان ستد نسیه که یک بوسه بها خواهم داد
کی بود کی که رسد نسیه ما را حاله
خوردم از خال لب او به تخیل بوسی
زد ز شیرینی آن بوسه لبم تبخاله
گر زند با لب آن غنچه دهن لاف ز لطف
دهن غنچه کند پاره به دندان ژاله
چارده ساله مهی پنجه جامی برتافت
کرد بیرون ز کفش حاصل پنجه ساله
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر به بیان احساسات عاشقانه و دردهای ناشی از عشق می‌پردازد. شاعر از ناله و اشک به عنوان نشانه‌های درد دل یاد می‌کند و می‌گوید اگر از دلش گله کند یا بگرید، مانند لاله‌ای از گل تیره برمی‌خیزد. او به دنبال کسی است که سفر کرده و این دلتنگی‌ها را حس می‌کند. در نهایت، عشقش را به اجزای دل و لب مرتبط می‌سازد و با اشاره به بوسه‌ای شیرین، احساس عمیق خود را بیان می‌کند. شاعر به سادگی و تلخی عشق، و به خاطرات شیرین و دردناک ناشی از آن اشاره می‌کند.
هوش مصنوعی: اگر از دل داغدارم شکایت کنم، ناله‌ای از دلم بیرون می‌آید و اگر از غم و اندوه بگریم، مانند گلی پژمرده، لاله‌ای از من خواهد روئید.
هوش مصنوعی: شخصی در پی یک مسافر است و در حالی که اشک می‌ریزد، سرش را پایین انداخته و به او می‌نگرد، به گونه‌ای که به نظر می‌رسد در حال دنبال کردن او است.
هوش مصنوعی: آنچه که دلم را در غم عشق تسکین می‌دهد، جز همان دل نیست که حتی با صد زخم نیز همراه است.
هوش مصنوعی: به خاطر می‌سپارم که تنها با یک بوسه، بهایی که می‌خواهم را پرداخت کنم. آیا کسی هست که بتواند نسیه ما را بپردازد؟
هوش مصنوعی: از لب‌های آن محبوب، بوسه‌ای را تصور کردم که آنقدر شیرین بود که باعث تب و تابی در من شد.
هوش مصنوعی: اگر آن غنچه با لبش صحبت کند و از خوبی‌هایش بگوید، دانه‌های شبنم را با دندان‌هایش پاره می‌کند.
هوش مصنوعی: در این بیت به جوانی اشاره شده که در سن چهارده سالگی به دنیا می‌آید و به دلیل استعداد و توانمندی‌های خاصش، به سرعت به دستیابی به موفقیت‌ها و دستاوردهای بزرگ نائل می‌شود. او به راحتی از چالش‌ها عبور کرده و می‌تواند آثار و نشانه‌های موفقیت را در زندگی‌اش مشاهده کند.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
دل که در دست فراق صنمی پاماله
داغ دارد به جگر زآتش غم چون لاله
نیست کوکب، که شب از سقف سما پران است
آتش آه من است آن که کشد دنباله
حاصل از عمر همین است که نوشی به چمن
[...]
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.