نمی کشد، دل ما را به دام و دانهٔ خویش
رهین منّتم، از زشتی زمانه خویش
به دیر و کعبه نیارم سر نیاز فرود
مرا که خاک مراد است، آستانهٔ خویش
خوش است بلبلم از عیش جاودانهٔ خویش
که دارم از گره بال خویش، دانهٔ خویش
شراب در نظر مستیم سراب نماست
لبم تر است ز شادابی ترانهٔ خویش
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
هوش مصنوعی: این شعر از شاعر احساساتی عمیق را نسبت به زندگی و دنیای خود بیان می‌کند. او می‌گوید که دلش به دام و فریب دنیا راضی نیست و تنها به خاطر زشتی‌های زندگی، به نعمت‌ها و زیبایی‌های دیگر فکر می‌کند. شاعر به مکان‌های مذهبی مانند دیر و کعبه بی‌اعتناست و تنها آستانه خود را می‌پرستد. او از خوشی‌های جاودانه‌اش لذت می‌برد وبه تجاربش در زندگی اشاره می‌کند. در نهایت اشاره می‌کند که سراب‌ها، واقعیت زندگی را نمایان نمی‌کنند و او احساس شادابی و شعف را از ترانه‌هایش دارد.
هوش مصنوعی: دل ما را به دام و دانهٔ خود نمی‌کشد، چون از زشتی‌های زمانه به خاطر محبت و لطفی که به من دارد، رهایی می‌بخشد.
هوش مصنوعی: من به معابد و مکان‌های مقدس نیازی ندارم و سر خود را در آنجا بدون چون و چرا فرو نمی‌آورم، زیرا که آستانهٔ خودم، خواسته‌ها و آرزوهایم را به من می‌دهد و برای من ارزشمندتر از همه جاست.
هوش مصنوعی: بلبل از زندگی همیشگی و خوشایندش لذت می‌برد، زیرا به خاطر زحمات و تلاشی که برای به دست آوردن آن کرده، می‌تواند از نتایج آن بهره‌مند شود.
هوش مصنوعی: شراب در نظر ما که مست هستیم، مانند سراب به نظر می‌رسد. لبم به خاطر شادی ترانه‌ام تر است.
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.