مهات
مهات در ۱ سال و ۱ ماه قبل، شنبه ۹ مرداد ۱۴۰۰، ساعت ۰۷:۳۶ دربارهٔ ناصرخسرو » دیوان اشعار » قصاید » قصیدهٔ شمارهٔ ۴۸:
رودکی بزرگ برای "ضرورت شعری" فراموش را فرامشت نمی کند. بند دوم سروده "نزدیک خداوند بدی نیست فرا مشت" به این میاناست که در نزدخداوند بدی‌ئی فراتر از بزرگی کشتن مردمان بی‌گناه به دست تیغ‌داران نیست .
مشت در اینجا به میانای "موست" در زبان پهلوی است که به میانای بزرگ و بسیار و کلان است . که هنوز درزبان مازندرانی به میانای آکنده و سرشار و لب‌ریز به جا مانده است و این همان موشتی मुष्टि در سانسکریت است به میانای مشت و ربودن از سر زیاده‌خواهی. شیخ سودان میانای "بسیار" را بدین‌سان به کار می گیرد:
ازرقی دیوچهر بژمژه رنگ
از بدی مشت و از هجیری ونگو سعدی فرزانه می نویسد:
نظر آنان که نکردند در این مشتی خاک
الحق انصاف توان داد که صاحب نظرند.