علی کرمی
علی کرمی در ۲ سال قبل، سه‌شنبه ۲ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۱۶:۳۰ دربارهٔ فردوسی » شاهنامه » داستان سیاوش » بخش ۱۴:
درود پرسشی نغز و نیکو بود که می کوشم پاسخی بر آن بیابم
شاهنامه آرمان شهر نیست زبان و بیان نمادین است اما داستان‌ها واقع گراست یعنی عرصه باید و نباید ها نیست بلکه هست و نیست را توصیف می کند
هرجا که خطایی رخ می دهد انتقاد می کند سام بزرگترین پهلوان شاهنامه درطول زمانی بسیار است و یگانه قهرمان و پهلوان است اما همین پهلوان وقتی پسرش زال را در کوه می گذارد به شدت سرزنش می شود
ودر جاهای دیگر شاهنامه حتی شخصیت هایی که دارای فره ایزدی هستند به شدت برای انجام کارهای مورد سرزنش قرار می گیرند
در این داستان نیز قهرمان کاری زشت انجام می دهد و در ادامه نیز این رفتار ادامه می یابد که ویژگی حماسه است برای بیان انتقام سخت
همه سر بریدند برنا و پیر زن و کودک و خردکردن اسیر
این بیان واقعیتی است که اتفاق افتاده اما آنچه مهم است و نقطه تفاوت فرهنگ ایرانی و انیرانی و آنچه مایه افتخار است آنکه تیغ بران نقد از عزیزترین عزیز شاهنامه هم گذشت نمی کند در ادامه داستان به شدت رفتار رستم مورد نکوهش قرار می گیرد و هم اینست که مرز درست و نادرست مشخص و آشکار می گردد
گرت دل نه با آهرمنست سوی آز منگر که او دشمنت ............
تهمتن چو بشنید شرم آمدش برفتن یکی رای گرم آمدش
ای کاش پرسش ها کمی پسندیده و سرشتین و دانشورانه‌تر گفته آید