علیرضا سهرابی در ‫۶ سال و ۷ ماه قبل، جمعه ۲۳ آذر ۱۳۹۷، ساعت ۱۱:۳۹ دربارهٔ حافظ » ساقی نامه:

بنظر اینجانب، این شعر اصلا مال حضرت حافظ نیست. حافظ جان که اینطور شعر نمیگه. یک عمر غزلیات نغز که در هر مصرعش چندتا کلمه عربی میشه دید گفته، حالا یه کاره میاد یک مثنوی میگه که پر از کلمه های اصیل پارسیه؟ پس هوشمندی تون کجا رفته عزیزان. هرکس هر شعری رو آورد گفت این مال حافظه یا مال مولاناست شما باید قبول کنید!؟ من فکر میکنم که این شعر رو کسی سروده که والدینش از نوادگان فردوسی و حافظ هستند! یعنی نوادگان فردوسی و حافظ بعدها بهم رسیده اند و با هم ازدواج کرده اند. حاصل این ازدواج کسی شده که این شعر را سروده. سپاسگزارم، هوشمند باشید.

علیرضا سهرابی در ‫۸ سال و ۷ ماه قبل، دوشنبه ۲۲ آذر ۱۳۹۵، ساعت ۰۳:۴۶ دربارهٔ مولانا » دیوان شمس » غزلیات » غزل شمارهٔ ۱۸۵۵:

با سلام خدمت عزیزان دل. خواستم درباره بیت آخر که از خوردن کف دریا صحبت به میان آمده است نکته ای را بیان کنم. روزی از یکی از اساتید حق شنیدم که می گفت انسانهای اولیه که بروی زمین آمدند چیزی نمی خوردند و خورا کشان نور بود. بعدها که موضوع خوردن باب شد اولین چیزی که انسانها در این دنیا نظرشان را برای خوردن جلب کرد کف روی آب دریا بود. و وقتی انسان آنرا میچشد طعمش را خوب میابد. شاید مولانا در بیت آخر که به کف افیونی آب دریا اشاره میکند منظورش همین داستان باشد.