اختیار بخشی
دکتر زبان و ادبیات فارسی
اختیار بخشی در ۶ ماه قبل، شنبه ۱۲ فروردین ۱۴۰۲، ساعت ۰۷:۵۴ دربارهٔ مولانا » مثنوی معنوی » دفتر سوم » بخش ۱۵۱ - بیان آنک حق تعالی هرچه داد و آفرید از سماوات و ارضین و اعیان و اعراض همه باستدعاء حاجت آفرید خود را محتاج چیزی باید کردن تا بدهد کی امن یجیب المضطر اذا دعاه اضطرار گواه استحقاقست:
سلام. حضرت مولانا در آب کم جو تشنگی آور به دست اشاره دارد به مقام فقر و فنا که بالاترین مقام عرفان است. یعنی تا زمانی که به فقر حقیقی نرسید نور الله بر شما تجلی نمی کند مضمون بیت اشاره به محتوای حدیث قرب نوافل هم دارد. بالاترین درجه عرفان آن است که در مقام فقر محو شوی و خدا در وجودت تجلی کند. تشنگی همان فقر است. اولیا الله بر پایه فقرشان درجه بندی می شوند و حضرت ختمی مرتبت بالاترین مقام فقر را دارد به طوری که مظهر فقر است.
اختیار بخشی در ۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۰۲:۰۹ دربارهٔ جامی » بهارستان » روضهٔ هفتم (در شعر و بیان شاعران) » بخش ۹ - ناصرخسرو:
ترتیب ابیات هم درست نیست. ترتیب و شکل درست این است: همه رنج من از بلغاریان است/ که مادامم همی‌باید کشیدن/ همی‌آرند ترکان را ز بلغار/ ز بهر پرده مردم دریدن/ گنه بلغاریان را نیز هم نیست/ بگویم گر تو بتوانی شنیدن/ لب و دندان این ترکان چون ماه/ بدین خوبی چه باید آفریدن؟/ که از بهر لب و دندان ایشان/ به دندان لب همی باید گزیدن/ خدایا این بلا و فتنه از توست/ ولیکن کس نمی یارد چخیدن.
اختیار بخشی در ۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۰۲:۰۲ دربارهٔ جامی » بهارستان » روضهٔ هفتم (در شعر و بیان شاعران) » بخش ۹ - ناصرخسرو:
مورد مهم دیگر در بیت ششم به چه حقی کلمه «ترکان» را به «خوبان» تغییر داده‌اید؟! قس «ترکان پارسی‌گوی» که به «خوبان پارسی‌گوی» تحریف کرده‌اند. مگر نمی‌دانید که بلغارهای قدیم و اصیل قومی از اقوام ترک بوده‌اند؟ دکتر شفیعی کدکنی همین بیت را به درستی «ترکان چون ماه» نوشته است.
اختیار بخشی در ۱ سال و ۵ ماه قبل، یکشنبه ۱۴ فروردین ۱۴۰۱، ساعت ۰۱:۵۹ دربارهٔ جامی » بهارستان » روضهٔ هفتم (در شعر و بیان شاعران) » بخش ۹ - ناصرخسرو:
سلام به نظر نمی رسد این شعر از ناصر خسرو باشد. دکتر شفیعی کدکنی همین شعر را در کتاب تازیانه های سلوک صفحه ۲۴۰ جزو اشعار سنایی غزنوی آورده است که با مشرب ملامتی این شاعر بزرگ بیشتر می خواند تا ناصر خسرو. شعر از پختگی و روانی برخوردار است و بیشتر با سبک شعری سنایی نزدیک است.