این شعر در وصف بهار و شادی و میخانه و پایکوبی است. شاعر در آن می‌گوید خوشبخت کسی است که در فصل بهار و در کنار زیبایان، غرور و باد خود را کنار گذاشته و در مستی و شوق به پایکوبی و رقص بپردازد.
خوشبخت کسی است که مانند حباب که بادش خالی می‌شود، غرور را با باده و مستی از سر خالی کند و در میخانه به‌رقص درآید. (سراندازی یعنی عمل سر انداختن که در پایکوبی و رقص و در اوج شادی انجام می‌دهند)
با انتخاب متن و لمس متن انتخابی می‌توانید آن را در لغتنامهٔ دهخدا جستجو کنید.
این شعر در وصف بهار و شادی و میخانه و پایکوبی است. شاعر در آن می‌گوید خوشبخت کسی است که در فصل بهار و در کنار زیبایان، غرور و باد خود را کنار گذاشته و در مستی و شوق به پایکوبی و رقص بپردازد.
وقتی که غنچه گل می‌شکفد و همچون ساقی جام در دست می‌گیرد و نرگس نیز به‌قصد باده‌نوشی پیاله در دست می‌گیرد
خوشبخت کسی است که مانند حباب که بادش خالی می‌شود، غرور را با باده و مستی از سر خالی کند و در میخانه به‌رقص درآید. (سراندازی یعنی عمل سر انداختن که در پایکوبی و رقص و در اوج شادی انجام می‌دهند)
پیشنهاد تصاویر مرتبط از منابع اینترنتی
راهنمای نحوهٔ پیشنهاد تصاویر مرتبط از گنجینهٔ گنجور
می‌خواهید شما بخوانید؟ اینجا را ببینید.
تن کیست که با وصل تو دمساز شود
دل کیست که با عشق تو همراز شود
گر بوی غمت به دل رسد نصره زنان
جان رقص کنان به پیش غم باز شود
معرفی ترانه‌هایی که در متن آنها از این شعر استفاده شده است
تا به حال حاشیه‌ای برای این شعر نوشته نشده است. 💬 من حاشیه بگذارم ...
برای حاشیه‌گذاری باید در گنجور نام‌نویسی کنید و با نام کاربری خود از طریق آیکون 👤 گوشهٔ پایین سمت چپ صفحات به آن وارد شوید.