ایدون که جهان تیره تر از پر غراب است

وقت من از اندوه وز تیمار خراب است

چشم من از اندیشه این رنج پر آب است

«کامد شب و از خواب مرا رنج و عذاب است

هشدار که چون صورت دیوار نباشی

نقشی عبث از پرده پندار نباشی

نه زنده و نه مرده چو بیمار نباشی

«چه مرده و چه خفته که بیدار نباشی

من نیستم آنکس که کند خواب اسیرم

وز خواب رود سوی فلک بانگ نفیرم

من از قدح می نفس خواب بگیرم

«من جهد کنم بی اجل خویش نمیرم

من اشک غم از دل بمی ناب زدایم

من با قدح باده رگ خواب گشایم

کی دیده دو چشم تو که من خواب نمایم

«من خواب ز دیده بمی ناب ربایم

طرف چمن و باغ و لب کشت و لب آب

وقت سحر و فصل بهار و شب مهتاب

با ناله مرغ سحر و زمزمه آب

«سختم عجب آید که چگونه بردش خواب

دارم عجب از مرد که با دانش و فرهنگ

بیگانه زید یکنفس از باده گلرنگ

روزی بشب آرد که بساغر نزند چنگ

»وین نیز عجبت تر که خورد باده بی چنگ

بی مشغله کودک نبرد ره بسوی خواب

بی زمزمه دانا نکند رو بمی ناب

کی مرد، قدح نوش کند بی دف و مضراب

«اسبی که صفیرش نزنی مینخورد آب

دیوانه بود مرد که بیهوده کشد درد

بیهوده بود کار که جز باده کند مرد

در میکده جز باده گساری نتوان کرد

« نه نقل بود ما را نه دفتر و نی نرد

ما بیخردان بیخود و سرمست و خرابیم

نز دفتر دانش نه ز دیوان حسابیم

پیش آر کتابی که نه ما مرد کتابیم

« ما مرد شرابیم و کبابیم و ربابیم

امروز بتا موسم دلخواه ربیع است

روز می و وقت چمن و گاه ربیع است

هم فصل ربیع آمد و هم ماه ربیع است

بخ بخ زربیعی که بهمراه ربیع است

ایدون که دل دوست ز دشمن شده ایمن

بر خیز و بزن ساغری از کله دشمن

بنشین و بده باده ای از خون هریمن

کامروز سلیمانراست بر تخت نشیمن