الهی بلبل این بوستانم

مکن عاجز ز وصف گل زبانم

درین گلشن که هم گل هست و هم خار

مرا هم جای ده، یک آشیان وار

ثنای گل نیاید گر ز دستم

سزاوار دعای خار هستم

شکفتن گر نیاموزد ز من گل

پریشانی دهم تعلیم سنبل

گران آید به گوش گل، گر آواز

به خاموشی شوم با غنچه دمساز

پرست از ناله مغز استخوانم

مکن خاموش چون سوسن، زبانم

ز وصف گل مگردان بی‌نصیبم

بلند آوازه کن چون عندلیبم

چراغ لاله در باغم برافروز

سواد خط ریحانم درآموز

دلم از جلوه آن سرو کن شاد

که از قید تعلق گردم آزاد

نسیم سنبلی زن بر مشامم

که جز آشفتگی باشد حرامم

به روی سبزه چشمم ساز روشن

سرشکم را زمرد کن به دامن

چراغان کن ز روی غنچه باغم

به یک فانوس، بر کن صد چراغم

زلال ابر فیضی بر گلم ریز

سخن چون سبزه از خاکم برانگیز

به گوش گل رسان گفتار نغزم

ز گل معمور کن، چون غنچه، مغزم

بهاری سرو کلکم را عطا کن

بلندی را به فکرم آشنا کن

خزان را دور دار از لاله‌زارم

توانگر کن ز سامان بهارم

ازان شاخ گلم گلشن کن آغوش

که گل چینم چو گلبن از بر و دوش

چو گلبرگ از صبا بال و پرم ده

ز برگ گل چو شبنم بسترم ده

ز وصف گل چنان تر کن زبانم

که بلبل آید و بوسد دهانم

چو کردی در ازل گلشن‌پرستم

گل گلشن‌ستایی ده به دستم

بر رویی ز گلبرگم به یاد آر

که بر یادش دمد از سینه گلزار

ز سنبل ده به گیسویی سراغم

وز آن گیسو، معطر کن دماغم

درِ وصف چمن بگشا به رویم

که جز حرف گل و سنبل نگویم

اثر در گوش گل ده یا ربم را

هزاری کن چو بلبل، منصبم را

کند چون عشوه نرگس هلاکم

نسازی غیر نرگس‌دان ز خاکم

مکن آزادم از قید و مینداز

که چون قمری کنم با طوق پرواز

مرا چون بید مجنون ساز شیدا

به گلشن دل تسلی کن ز صحرا

ز چاک سینه من بخیه بگسل

برآور غنچه‌وارم خرقه از دل

رسانیدم به وصف گل، سخن را

به فریادم رسان مرغ چمن را

تهیدست از در معنی مدارم

مکن هم‌بیعت دست چنارم

مکن مغرور آزادی چو سروم

به سروی بنده گردان چون تذروم

به جوش آور بهاری از ضمیرم

که عرش و فرش را در لاله گیرم

به طرز حمد خویشم آشنا کن

زبانم را ثناگوی ثنا کن

نمک دارد تمنا، حسن داغم

به کشمیر ملاحت ده سراغم

درین بستان‌سرا گر بار یابم

ز صنعت ره به صنعت‌کار یابم

صفات باغبانم گر کند مات

فرستم بر جمال باغ، صلوات

به پای گل، چو گل در خون نشینم

به چشم از راه مرغان خار چینم

کنم در بوستان چون ناله بنیاد

در آید تا لب جدول به فریاد

رگ ابرست مغز استخوانم

سخن سبز آید از دل تا زبانم

نمی‌خواهم چو برگ لاله خامی

مسوزانم به داغ ناتمامی

مرا در سوختن دار آنچنان خوش

که سوزم، تا تواند سوخت آتش

خورم بر حرف رنگین چند افسوس؟

به زاغ کلک من ده بال طاووس

ز آب چشمه‌ای پر کن سبویم

که خضرستان شود هر تار مویم

درین گلشن چنان کن روشناسم

که رنگ گل کند بلبل قیاسم

می عرفان خویشم در گلو کن

ز می، بگسسته رنگ را رفو کن

بدار آیینه چون طوطی به رویم

تو سر کن حرف، تا من هم بگویم

پریشان‌تر کن از گیسوی سروم

که سازد آشیان بر سر تذروم

ز مهر گوهرم بگذار دلسرد

برآر از شبنمستان صدف، گرد

ز کلکم آن حلاوت ده رقم را

که از شهدش گلو سوزد قلم را

ز دل شوری برانگیز از خروشم

میاور بی نمک چون می به جوشم

ز مژگان ترم در جوی کن آب

مکُش در دیده اشکم را چو سیماب

ز پرواز هوس بشکن پرم را

هواخواه محبت کن سرم را

گلی زین بوستانم کن کرامت

که باشم مست بویش تا قیامت

دماغم را ز جام فیض، تر کن

پس آنگه فیض‌جویان را خبر کن

مرا فیض تو در کارست، در کار

تو هم قفل از در نابسته بردار

به زلف سنبلم بوی ثنا ده

گلم را رنگ نعت مصطفی ده

دلیرم کن به نعت شاه لولاک

کلامم را ز حرف غیر کن پاک

روان کن آبی از نعتش به جویم

که دست از هرچه غیر وی بشویم

ز گل، روی پیمبر ده به یادم

به سنبل زان دو گیسو ساز شادم

ز مهرش چون سرشتی خاک پاکم

به مهرش باز بسپاری به خاکم

پی نعت نبی، کج نه کلاهم

در اقلیم سخن کن پادشاهم

بود کشمیر آغاز کلامم

که چون کشمیرماند سبز، نامم