خَضِر سرچشمه ورناک جوید

که دست از چشمه حیوان بشوید

محیط از شرم ریگ آب ورناک

عرق از جبهه گوهر کند پاک

فرات از رشک نهرش کربلا شد

ز غیرت دجله را، نم توتیا شد

چه شد گر خضر را هم جرعه‌ای داد

رسد این چشمه دریا را به فریاد

ز فیضش ملک کشمیرست معمور

ازین سرچشمه بادا چشم بد دور

اگر ذوق بهار و سبزه داری

به جز کشمیر در خاطر نیاری