آتشین‌خو دلبری دارم که عالم زار اوست

سرو، خاکسترنشین از جلوه رفتار اوست

شام عاشق مجمر گیسوی عنبربار اوست

صبح صادق غنچه نشکفته گلزار اوست

نیستم آگه ز سوز لاله در این گلستان

این‌قدر دانم که داغ از شعله دیدار اوست

یک عزیز است آنکه بهر بیع نقد جان به کف

هرکجا یوسف‌نژادی هست در بازار اوست

تر نمی‌سازد ز بحر زندگانی کام را

هرکه در این برّ چو مجنون تشنه دیدار اوست

نسخه حاجت به کف نالان در این دارالشفا

صد فلاطون خفته در هر گوشه‌ای بیمار اوست

وصل او باشد حیات و هجر او باشد مَمات

گاه جان دادن، زمانی جان گرفتن کار اوست

ز آفتاب گرم فردای قیامت فارغ است

هرکه چون قصاب زیر سایه دیوار اوست